Wszczepienie rozrusznika - stymulatora serca

Sztuczny rozrusznik serca, to inaczej stymulator, który służy do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Wszczepienie takiego stymulatora serca wykonuje się w znieczuleniu miejscowym pod kontrolą RTG. Jego działanie polega na stymulacji stałej lub czasowej, w trakcie działanie inicjuje on czynność elektryczną. Wszczepienie takiego urządzenia stosuje się u osób chorych na objawową, przejściową bradyarytmią (40–50 uderzeń na minutę lub obecność pauz 4–5 s) oraz często u osób, które obciążone są ryzykiem jej wystąpienia.

Wszczepienie rozrusznika może być przezskórne, przezprzełykowe lub wewnątrzsercowe, najczęściej poniżej lewego obojczyka. Elektroda lub też elektrody wprowadzane zostają przez naczynia żylne, a następnie do serca, do prawej komory, a także w razie potrzeby dodatkowo do prawego przedsionka.

Przyjęty dla różnych rodzajów zastosowanej stymulacji został czteroliterowy kod, który zostaje wpisany do książeczki stymulatorowej, z którą to pacjent zgłasza się na badania kontrolne. Pierwsze takie badanie odbywa się po około 2 miesiącach od zabiegu, zaś kolejne powinny odbywać się przynajmniej raz w roku.

Przed zabiegiem powinno odstawić się leki działające przeciwkrzepliwie i przeciwpłytkowe, co jest bardzo istotne ze względu na fakt wszczepienia na stałe sztucznego urządzenia, jednocześnie należy rozpocząć profilaktyczną antybiotykoterapię oraz odpowiednie przygotowanie skóry w okolicy operacji.

Już po zabiegu wszczepienia sztucznego stymulatora serca pacjent przebywa w szpitalu kolejne 24 godziny, w którym to czasie kontrolowane są działania stymulatora, wykonuje się również kontrolne zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz profilaktycznie monitoruje wszelkie parametry życiowe pacjenta.

Szwy zostają usunięte po około 10 dniach, zaś działanie baterii wykorzystywanej w sztucznych stymulatorach serca oceniane jest na okres od kilku do nawet 10-12 lat. Po upływie tego czasu należy ją wymienić.

Możliwe jest oczywiście wystąpienie powikłań, do których należy krwiak, zakrzepica żył, odma lub krwiak opłucnowy, odma podskórna lub zakażenie. Są to jednak dosyć rzadko występujące przypadłości.

Wśród wskazań do wszczepienia stymulatora serca znajdują się schorzenia układu przewodzącego serca, które swoim charakterem mogą doprowadzać do groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca. Inne choroby zaliczające się metodą leczenia do sztucznej elektrostymulacji to zespół chorego węzła zatokowego, migotanie przedsionków z wolną akcją serca, omdlenia, a także inne wskazania takie jak zastoinowa niewydolność krążenia czy też kardiomiopatia ze zwężeniem drogi wypływu krwi z lewej komory.

Przede wszystkim jednak należy pamiętać, że decyzję o wszczepieniu stymulatora podejmuje specjalista po wstępnym wykonaniu badań.

Istnieją również przeciwwskazania do wszczepienia urządzenia, a jest to miejscowe lub uogólnione zakażenie, zaburzenia automatyzmu. Najważniejsze jednak jest to, że stymulator serca może uratować życie.