Scyntygrafia nie należy do najbardziej popularnych metod, choć z drugiej strony postrzegana jest jako nowoczesne narzędzie diagnostyczne, korym posługuje się w technice obrazowej. Wykorzystuje się w niej radioizotopy, klasyfikuje się ją poprzez zakres jako poddziedzinę medycyny nuklearnej. Swoją wzrastającą popularność zawdzięcza precyzyjnym i mało inwazyjnym narzędziom diagnostycznym, których w trakcie tego badania się używa. Dzięki nim można zmierzyć zdolność poszczególnych tkanek i narządów do gromadzenia określonych związków lub pierwiastków chemicznych. Jest to badanie, które wykonuje się, diagnozując choroby układu kostnego, płuc, tarczycy, serca, dróg żółciowych. Przeciwskazaniem do wykonania tego badania jest przebywanie w ciąży.
Na czym polega scyntygrafia?
Badanie izotopowe nerek zamienienie nazywa się również renoscyntygrafią lub scyntygrafią. Przykładowymi badaniami wykonywanymi w tym zakresie są scyntygrafia nerek, renografia izotopowa, renoscyntygrafia izotopowa – obrazowa metoda badająca strukturę i czynności nerek. Założenia dotyczące scyntygrafii dotyczą przekonania, że niektóre tkanki wykazują zdolność do absorbowania związków chemicznych, co skutkuje np. tym, że jod po podaniu będzie gromadził się w większym stopniu w tarczycy niż w innych tkankach. Aby pierwiastki chemiczne uwidocznić, stosuje się izotopy promieniotwórcze, które w swoim składzie mają różne ilości neutronów o obojętnym ładunku w jądrze, zatem nie wpływają na właściwości chemiczne pierwiastka.
Izotopy promieniotwórcze niekiedy posiadają niewłaściwą proporcję neutronów do innych elementów składowych w jądrze, co powoduje, że są niestabilne i się rozpadają. Rozpad ten sprawia, że pierwiastek przekształca się w inny – towarzyszy temu wydzielanie się promieniowania. Medycyna naturalna wykorzystuje do tego celu promieniowanie gamma – czyli posiłkowanie się falami elektromagnetycznymi.
Badania izotopowe nerek – renoscyntygrafia i scyntygrafia
Renoscyntygrafia polega na podaniu odpowiednich dawek izotopów promieniotwórczych, gromadzonych w nerkach, dzięki czemu ocenia się ukrwienie filtracji kłębuszkowej, wydzielanie cewkowe, wydalanie moczu. Czasem, badanie wspomaga się farmakologią poprzez jednoczesne podanie kaptoprilu. Po zakończeniu badania uzyskuje się barwny wydruk, obrazujący nerki i określający zachowanie wskaźników.
Do renoscyntygrafii trzeba się odpowiednio przygotować. Podstawową sprawą jest to, że trzeba być na czczo. W trakcie badania konieczne jest zachowywanie nieruchomej pozycji. Dodatkowo, lekarz może zlecić wykonanie dodatkowych badań mających na celu m.in. określenie stężenia kreatyniny w surowicy. Jeśli nerki są niewydolne scyntygrafię można zrobić jedynie przy pomocy znaczników izotopowych.
W trakcie renografii pacjent leży na brzuchu, nie jest przy tym konieczne zdejmowanie ubrań, niemniej należy pozbyć się na ten moment metalowych przedmiotów, których obecność zakłóca obraz scyntygraficzny. Izotopy promieniotwórcze podaje się dożylnie, najczęściej do żyły w dole łokciowym, w stosownym czasie przed wykonaniem pomiarów scyntygraficznych. W zależności od tego, jakiego izotopu się używa, samo badanie rozpoczyna się od jednej do czterech godzin później. Pomiar zwykle nie przekracza 10 minut, a rejestracja wyników ok. 30 minut.
Jeśli wykonuje się test farmakologiczny z furosemidem, podaje się go dożylnie i obserwuje się wydalanie moczu przez nerki przez kilkanaście minut. Scyntygrafia nerek zajmuje zazwyczaj kilkadziesiąt minut. Przed badaniem lekarza należy poinformować o sytuacji, w której niemożliwe będzie pobranie moczu do analizy, o aktualnie przyjmowanych lekach, skazie krwotocznej, ciąży. W trakcie badania konieczne jest stałe monitorowanie stanu pacjenta i reagowanie w przypadku wystąpienia bólu czy duszności.
Po wykonaniu badania nie można zapomnieć o wypłukaniu z organizmu resztek izotopu. Sięga się wówczas po różnego rodzaju płyny – wodę, herbatę, soki. Badanie izotopowe nerek można wykonywać wielokrotnie, niezależnie od wieku pacjenta. Nie wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań.
Co o tym sądzisz?