Immunoserum contra venena viperarum europaearum odnajduje zastosowanie w leczeniu zatrucia jadem żmij. W składzie Immunoserum contra venena viperarum europaearum znajduje się końska immunoglobina G, która wiąże jad żmij Vipera berus, co pozwala na zobojętnienie jego trujących właściwości.
Przeciwwskazania:
Kiedy nie stosować Immunoserum contra venena viperarum europaearum
- jeśli u pacjenta stwierdzono uczulenie (nadwrażliwość) na substancję czynną,
- jeśli u pacjenta występuje uczulenie na białko końskie,
- u pacjentów, o których z wywiadu wiadomo, że są alergikami,
- u pacjentów, którzy już otrzymywali poprzednio antytoksynę końską.
W sytuacji zagrożenia życia lub ciężkiego zatrucia jadem, można podawać antytoksynę metodą odczulającą lub pod osłoną leków, tj. po podaniu środków przeciwwstrząsowych.
Kiedy zachować szczególną ostrożność:
Przed zastosowaniem Immunoserum contra venena viperarum europaearum należy przeprowadzić wywiad dotyczący stanów alergicznych pacjenta i otrzymywania przez niego poprzednio antytoksyny końskiej. Nigdy nie należy wykonywać próby śródskómej ani wstrzykiwać preparatu bez gotowego do użycia zestawu przeciwwstrząsowego.
Działania niepożądane:
Możliwość wystąpienia działań niepożądanych po wstrzyknięciu antytoksyny zwierzęcej w przypadkach ukąszeń przez żmije jest drugorzędna w sytuacji ratowania życia.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często może wystąpić wstrząs anafilaktyczny (ostra reakcja alergiczna całego organizmu) i/lub choroba posurowicza, pojawiająca się zwykle między 7 a 20 dniem po podaniu preparatu. Choroba posurowicza objawia się obrzękiem w miejscu iniekcji, powiększeniem węzłów chłonnych, podwyższeniem ciepłoty ciała, obrzękiem stawów oraz pokrzywką.
Na skutek obecności nadmiaru antygenu (obcogatunkowego białka), powstające przeciwciała klasy IgG tworzą z nim kompleksy. U pacjentów powstają również przeciwciała klasy IgE odpowiedzialne za pojawiającą się w tym zespole uogólnioną pokrzywkę.
Kompleksy te są stopniowo wychwytywane przez układ makrofagów, a częściowo odkładane w śródbłonku naczyń, w błonie podstawowej kłębków nerkowych, stawach, mięśniu sercowym.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Rzadko może wystąpić choroba posurowicza, w ostrych przypadkach może objawiać się uszkodzeniem nerek.
Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo rzadko mogą wystąpić powikłania w postaci zapalenia nerwów splotu barkowego, nerwów czaszkowych i obwodowych (tj. encefalopatia) lub zespół Guillan-Barre'a (ostre idiopatyczne, tj. samoistne zapalenie wielonerwowe). Objawy choroby ustępują po usunięciu antygenu z organizmu.
Powrót do listy
