Erythromycini cyclocarbonas jest antybiotykiem makrolidowym. Wykazuje właściwości bakteriostatycznie w stosunku do: Streptococcus spp, Streptococcus spp.; ponadto m.in. na Listeria monocytogenes, Mycoplasma pneumoniae, Corynebacterium diphtheriae, Legionella pneumophila, Neisseria spp., Ureaplasma urealyticum, Chlamydia spp., Treponema pallidum, niektóre bakterie beztlenowe.
Erythromycini cyclocarbonas stosuje się do leczenia:
- zakażenia górnych dróg oddechowych;
- zakażenia dolnych dróg oddechowych ;
- zakażenia ucha środkowego i ucha zewnętrznego;
- zapalenie dziąseł;
- anginy Plauta-Vincenta;
- zapalenia powiek;
- zakażenia skóry i tkanek miękkich;
- zakażenia układu pokarmowego;
- zapalenia szpiku;
- cewki moczowej;
- rzeżączki;
- kiły pierwotnej;
- ziarniniaka wenerycznego pachwin;
- błonicy;
- płonicy;
- u dzieci w zakażeniach wywołanych Mycoplasma pneumoniae i Chlamydia pneumoniae;
- zakażeń wywołanych przez paciorkowce;
- kiły wczesnej u chorych uczulonych na penicylinę;
- bakteryjne zapalenie wsierdzia;
- choroba legionistów.
Ponadto w profilaktyce:
- zakażeń w czasie, przed i po operacji;
- ponownych zakażeń oparzeń skóry;
- zapalenia wsierdzia u pacjentów poddawanych zabiegom stomatologicznym.
Przeciwwskazania:
- nadwrażliwość na erytromycynę i inne antybiotyki makrolidowe
- niewydolność wątroby
- przebyta żółtaczka
- ostra porfiria
- nie należy stosować u chorych na kiłę późną
Nie stosować w przebiegu leczenia astemizolem, terfenadyną, cizapridem, pimozydem, ergotaminą lub dihydroergotaminą.
Działanie niepożądane:
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zwłaszcza po podaniu dużych dawek (bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka), przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w surowicy. Rzadko obserwowano żółtaczkę cholestatyczną, niewydolność wątroby, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Sporadycznie występują zaburzenia rytmu serca (częstoskurcz komorowy, arytmie typu torsades de pointes, kołatanie serca), zaburzenia słuchu – zazwyczaj przemijające (szumy uszne, głuchota – zwłaszcza po podaniu dużych dawek lub u pacjentów z niewydolnością nerek). U 0,5% pacjentów obserwowano reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, wysypka skórna, rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, anafilaksja). Bardzo rzadko występuje agranulocytoza, zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego i nerek, zapalenie trzustki. Długotrwałe lub powtórne stosowanie erytromycyny może prowadzić do nadkażenia opornymi szczepami bakterii lub grzybów.
Powrót do listy