Zespół Tersona

Co to za schorzenie?

Krwawienia do ciała szklistego jako konsekwencja wylewu podpajęczynówkowego po raz pierwszy została opisana przez Alberta Terson w 1900 roku i stąd też bierze się nazwa tego zespołu. Obecnie do przyczyn postmechanicznych zmian krwotocznych na dnie oka zalicza się: gwałtowny wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego oraz miejscowe zaburzenia hemodynamiczne w obrębie nerwu wzrokowego.

Zespół Tersona stanowi główny skutek nagłego wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Mimo wszystko istnieją także inne konsekwencje tego stanu, do których zalicza się, chociażby: krwotoki kształtu kopuły w tylnym biegunie, krwotoki pod, śród i przedsiatkówkowe czy obrzęk oraz wylewy na tarczy nerwu wzrokowego.

Stwierdzono znaczną zależność pomiędzy zespołem Tersona a krwotokiem podpajęczynówkowym, ponieważ w przypadku 13% pacjentów występuje to schorzenie po tego rodzaju wylewie. Dlatego też istnieje wyższe ryzyko poważnych komplikacji, jak i zgonu w przypadku takich osób.

Rozpoznanie Zespół Tersona

Zespół Tersona nie daje wielu charakterystycznych objawów. Najbardziej specyficznym symptomem w tym przypadku jest obniżenie ostrości i jakości wzroku. Zależnie od tego, jak rozległe są krwawienia oraz w jakim miejscu się znajdują, mogą wystąpić różne stopnie choroby: całkowita ślepota, znaczne obniżenie ostrości wzroku lub nieduża utrata widzenia.

Zdarza się często, że chory, u którego występuje ciężki stan ogólny może nie zauważyć zmian w oku. Jednakże poddając się specjalistycznemu badaniu okulistycznemu, któremu towarzyszy wziernikowanie dna oka oraz przy szerokiej źrenicy, można rozpoznać zespół Tersona.

Leczenie Zespół Tersona

Na chwilę obecną nie ma możliwości innego leczenia poza zabiegiem chirurgicznym. Jest to witrektomia przez część płaską ciała rzęskowego. Jednakże taki zabieg jest ciężki do przeprowadzenia, ponieważ istnieją spore ograniczenia czasowe oraz wiele możliwych powikłań.

Taki zabieg najczęściej przeprowadza się między 4 a 6 miesiącem od wylewu. Uważa się jednak, że optymalnym okresem jest 6 tydzień. Jest to związane z możliwością regeneracji naczyń siatkówki, a także zapobiega dalszym powikłaniom. Ostatnimi czasy zaleca się przeprowadzenie takiego zabiegu dopiero w 3 miesiącu trwania choroby. Ma to związek z tym, iż obserwuje się znacznie mniejszą liczbę negatywnych konsekwencji po operacji.

Obecnie poszukuje się różnych nowych, bezpieczniejszych metod leczenia. Próbowano już zastosować podawanie doszklistkowo tkankowego aktywatora plazminogenu z równoczesnym podaniem gazu SF6 czy przeciwciał klasy IgG anty-RhD.

Mimo wszystko, należy zawsze uważać z wszelkimi problemami natury wzrokowej, by nie doszło do pogorszenia funkcjonowania tego narządu. Wszelkie symptomy, które by mogły wskazywać na to, że dzieje się coś niedobrego z okiem należy konsultować z lekarzem.