Zespół lęku uogólnionego to zaburzenie psychiczne. Charakterystyczne dla tego stanu jest ciągłe doszukiwanie się symptomów nieszczęścia i zbytnie zamartwianie bez konkretnej przyczyny.
To najczęściej występujące zaburzenie lękowe i cierpi na nie aż 5-8% populacji, przy czym dwukrotnie częściej dotyka kobiety.
Większość dorosłych cierpiących na tę chorobę zdaje sobie sprawę z jej istnienia i samowolnie poddaje się terapii.
Niestety, dzieci oraz młodzież cierpiące na to zaburzenie nie podejrzewają, że poziom ich lęku jest nieadekwatny do zagrożenia.
Bardzo często wymagają wtedy od innych osób nieustannego potwierdzania i uzasadniania, że są bezpieczne.
Przyczyny
W przypadku tego schorzenia duże znaczenie mają skłonności genetyczne: dziedziczenie oraz przekaźniki neurochemiczne.
Jeżeli osoba jest uwarunkowana na intensywniejsze niż inni odczuwanie bodźców, bardziej będzie przeżywać także wszelkie lęki.
Mimo wszystko duże znaczenie mogą mieć czynniki środowiskowe. Jeżeli w dzieciństwie człowiek był świadkiem nerwowych reakcji członków swojej rodziny na większość informacji, to będzie wykazywać takie nerwowe podejście do wszystkiego w przyszłości.
Także wyuczone przekonania i zachowania wyniesione z domu, będą negatywnie oddziaływać na psychikę dorosłego.
Osoba myśląca, że nie poradzi sobie z pojawiającymi się trudnościami, wyszukująca potencjalnych i mało prawdopodobnych przyczyn porażki i stanów niebezpieczeństwa, jest bardziej narażona na wystąpienie u niej tego rodzaju zaburzenia.
Diagnoza zespołu lęku uogólnionego
Prawidłową diagnozę wystawić może jedynie specjalista. W tym przypadku będzie to psycholog lub psychiatra, a w wypadku dzieci psycholog lub psychiatra dziecięcy.
Leczenie lęku uogólnionego
W przypadku tego typu zaburzeń metodą leczenia jest psychoterapia. Może ona się odbywać indywidualnie albo grupowo.
Dodatkowo zaleca się także terapię behawioralną, której zadaniem jest zrozumienie przyczyn powodujących stany lękowe oraz nauce radzenia sobie z nimi, zazwyczaj poprzez treningi relaksacyjne.
Pomocna okazać się może również terapia psychodynamiczna, podczas której chory obnaża i rozwiązuje konflikty wewnętrzne powodujące zaburzenia.
Czasami w szczególnie ciężkich przypadkach stosuje się również farmakoterapię wspomagającą psychoterapię.
Powrót do listy