Zespół Hornera to schorzenie, którego przyczyną jest przerwanie, uciśnięcie lub uszkodzenie współczulnego unerwienia oka między ośrodkiem w pniu mózgu a samym okiem. Konsekwencją tej choroby u dzieci może być różnobarwność soczewki.
Na powstawanie tej choroby składa się wiele przyczyn. Zalicza się do nich, np. uraz w rejonie karku czy nieprawidłowo przeprowadzoną operację. W przypadku niektórych osób choroba ta może być wrodzona.
Przyczyną tej choroby mogą być:
- zmiany w rejonie ucha środkowego i wewnętrznego
- nowotwory umiejscowione śródczaszkowo
- wyrwanie splotu ramiennego
- uszkodzenie odcinka szyjnego kręgosłupa
- klasterowy ból głowy i migrena
- stwardnienie rozsiane
- wole
- zespół Wallenberga
- jamistość rdzenia
- znaczne powiększenie węzłów chłonnych na szyi
- rak płuca
- patologie przestrzeni pozagardłowej
Główne objawy tej choroby to:
- opadnięcie powieki górnej
- zwężenie źrenicy
- wpadnięcie gałki ocznej do oczodołu
Takie zmiany przeważnie występują po jednej stronie. Za pierwszy objaw uważa się niesymetryczne źrenice. Kolejne objawy to rozszerzenie naczyń oraz brak pocenia na twarzy po stronie uszkodzenia.
W niektórych przypadkach zespół Hornera może być typowym objawem guza Pancoasta, czyli nowotworu szczytu płuc. Nacieka on i uszkadza pień współczulny.
Rozpoznanie i leczenie
Rozpoznanie zespołu Hornera nie jest skomplikowane, ale mimo wszystko, konieczne jest przeprowadzenie kilku testów:
test przy użyciu 1% roztworu kokainy – w przypadku zespołu Hornera u chorego nic się nie stanie, w przypadku, gdy zespół nie jest przyczyną objawów źrenica się rozszerzy
test przy użyciu sympatykomimetyków - bada czy uszkodzony jest trzeci neuron
test sprawdzający opóźnienie rozszerzania się źrenicy
Poza takimi badaniami wykonuje się także RTG płuc oraz tomografię komputerową głowy.
Leczenie jest głównie przyczynowe i w jego trakcie eliminuje się czynnik odpowiedzialny za powstawanie tego schorzenia. Niestety nieraz uszkodzenie włókien współczulnych ma charakter nieodwracalny.
Powrót do listy