Zespół Downa występuje na 1/660-1/800 urodzin (ryzyko staje się większe wraz z wiekiem matki. W przypadku kobiet po 40 roku życia występuje raz na 100 urodzeń lub nawet częściej). Zespół Downa pojawia się u ludzi na całym świecie bez względu na rasę, klimat, przebyte choroby itp. Dla osób dotkniętych tą chorobą charakterystyczny jest zespół określonych cech, dzięki którym można rozpoznać to schorzenie już w czasie przyjścia na świat.
To zespół wad wrodzonych, którego przyczyną jest obecność dodatkowego chromosomu 21.
Zespół Downa dość łatwo zdiagnozować, kiedy dziecko jest maleńkie, ponieważ posiada on kilka charakterystycznych cech: większość dzieci dotkniętych tą chorobą ma słabe napięcie mięśniowe i sprawia wrażenie wiotkich. Ich oczy przeważnie są nieco skośne, grzbiet nosa płaski, a kości policzkowe nieco odstające. W wyniku wolniejszego rozwoju czaszki młodzi ludzie z zespołem Downa nie wyglądają na swój wiek.
Do zewnętrznych objawów zalicza się: skośną szparę powiekową, krótką czaszkę i małe palce u rąk. Dzieci cierpiące na ten zespół są psychicznie niepełnosprawne, wolniej się uczą, a typowe dla danego wieku stadium rozwojowe osiągają znacznie później. Takiemu upośledzeniu często towarzyszą inne choroby lub wady. Około 1/3 tych dzieci wykazuje wady serca, wiele z nich ma problemy żołądkowo-jelitowe. Często spotyka się upośledzenie słuchu i wzroku oraz podatność na infekcje.
Według badań niemal 30-40 procent dzieci z tym schorzeniem posiada także jakąś postać wady serca. Często występują u nich wady słuchu, zdarzają się również wady wzroku, a także zakłócenia w funkcjonowaniu układu pokarmowego. Duży kłopot może sprawiać też sucha skóra, wymagająca szczególnej pielęgnacji.
Takie dzieci wolniej się rozwijają - później zaczynają siadać, stawać i chodzić, wolniej reagują na bodźce, mają osłabione czucie dotyku, bólu, temperatury.
Powrót do listy