Pierwotny lub wtórny. Zespół Conna określany także jako hiperaldosteronizm pierwotny dotyczy osób przeważnie między 30 a 50 rokiem życia. Za powstawanie tej choroby odpowiedzialna jest nadczynność kory nadnerczy, które w nadmiarze produkują aldosteron jednocześnie zahamowując aktywność reninową osocza.
Przyczyną takiej nadczynności jest zazwyczaj łagodny guz nadnercza - gruczolak albo przerost warstwy kłębkowej kory nadnerczy. Hiperaldosteronizm pierwotny jest zagrożony wystąpieniem udaru mózgu oraz chorób serca: zaburzeń rytmu, zawału.
Hiperaldosteronizm wtórny to niekiedy wynik zatrucia ciążowego, chorób nerek (nefropatia, zespół nerczycowy, zwężenie tętnicy nerkowej), nadciśnienia, zażywania tabletek antykoncepcyjnych, utraty wody i elektrolitów, nadmiaru potasu, nadmierną produkcją hormonu adrenokortykotropowego (ACTH) i chorób wątroby. Istnieją odmiany hiperaldosteronizmu wtórnego takie jak marskość wątroby i przekrwienie bierne wątroby. Hiperaldosteronizm wtórny występuje częściej niż zespół Conna.
Obydwa typy hiperaldosteronizmu dają podobne symptomy. Są nimi: nadciśnienie tętnicze oporne, nadmierne pragnienie i oddawanie dużych ilości moczu, osłabienie mięśniowe, bóle i zawroty głowy, obniżenie poziomu potasu oraz zwiększenie poziomu aldosteronu we krwi, zwiększone wydalanie aldosteronu z moczem.
Leczenie pierwotnej odmiany hiperaldosteronizmu opiera się na: adrenalektomii - w jej trakcie za pomocą zabiegu operacyjnego usuwa się całe nadnercze lub laparoskopii- gdzie usuwa się guzek w korze nadnerczy. Takie zabiegi w wielu przypadkach prowadzą do całkowitego powrotu do zdrowia.
W hiperaldosteronizmie wtórnym natomiast stosuje się leczenie farmakologiczne i leczy przyczynę wyjściową. Leczenie polega głównie na podawaniu antagonisty receptora dla aldosteronu - spironolaktonu lub eplerenonu, w przypadku przerostu kory nadnerczy oraz dla przypadków gruczolaka, który nie można z różnych względów usunąć operacyjnie. U 30% chorych po operacyjnym usunięciu całego nadnercza można zaprzestać stosowania leków hipotensyjnych ze względu na całkowitą stabilizację ciśnienia tętniczego.
Diagnoza:
Rozpoznanie choroby dokonuje się za pomocą tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego, ultrasonografii, gdy mamy do czynienia z gruczolakiem, scyntygrafii kory nadnerczy, cewnikowania żył nadnerczowych, pobrania próbek krwi i oznaczenia stężenia aldosteronu i aktywności reninowej.
Powrót do listy