Przyczyną tego rodzaju zakażenia są pneumokoki lub dwoinka zapalenia płuc (Streptococcus pneumoniae). Pneumokoki bardzo częstą przyczyniają się do bezobjawowego nosicielstwa pojawiającego się przeważnie u małych dzieci. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową.
Inwazyjne zakażenie pneumokokami - leczenie, diagnostyka oraz powikłania
Cechą charakterystyczna dla Inwazyjnego zakażenia pneumokokami jest trudny przebieg, oraz duża intensywność.
Posocznica
Posocznicą określa się zakażenie krwi, które w krótkim czasie może przeistoczyć się do postaci ciężkiej. Skutkiem tego zakażenia może być niewydolność wielonarządowa, zaburzenia krzepnięcia krwi, a w najgorszym wypadku nawet śmierć. W trakcie leczenia podaje się choremu wysokie dawki antybiotyków. Wykonuję się to drogą pozajelitową. Dodatkowo stosuje się też leki nasercowe oraz przeciwzakrzepowe. Powikłaniem spowodowanym posocznicą jest zapalenie wsierdzia, które leczone jest antybiotykami, lekami krążeniowymi lub nasercowymi. Czasami konieczny jest zabieg chirurgiczny.
Bakteriemia
Powstaje, wtedy kiedy pneumokoki przedostaną się krwi. Dochodzi do tego najczęściej z powodu pneumokokowego zapalenia płuc, opon mózgowo-rdzeniowych lub zatok.
Zapalenie płuc
W wielu przypadkach rozpoczyna się infekcją górnych dróg oddechowych. Diagnoza jest oparta na wyniku posiewu śluzu z oskrzeli. W wielu przypadkach przy zapaleniu płuc obecne jest także zapalenie opłucnej. W trakcie leczenia tej choroby stosowane są antybiotyki, dzięki którym ryzyko zgonu spada do 10%. Powikłania to przede wszystkim zapalenie wsierdzia oraz ropniak opłucnej, który zwalczany jest antybiotykami. W niektórych przypadkach konieczne jest założenie drenażu opłucnowego.
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
Dochodzi do niego w sytuacji, gdy bakterie przedostaną się do płynu mózgowo-rdzeniowego. W celu potwierdzenia diagnozy przeprowadza się badanie tego płynu na obecność pneumokoków. Leczenie opiera się przede wszystkim na podawaniu antybiotyków, jednak śmiertelność jest dość wysoka i wynosi 30%. Powikłania tej choroby stanowią defekty neurologiczne, niedosłuch, napady padaczkowe, niedowłady oraz drgawki. Choroba ta może rozwijać się w następstwie innej choroby pneumokokowej.
Nieinwazyjne zakażenie pneumokokami - leczenie, diagnostyka oraz powikłania
Zakażenia nieinwazyjne skutkują chorobami otolaryngologicznymi. Diagnoza stawiana jest zazwyczaj na podstawie badania fizykalnego pacjenta oraz wcześniejszej historii choroby, która mogłaby potwierdzić podejrzenie o zakażeniu pneumokokami.
Zapalenie ucha środkowego
W przypadku tego schorzenia leczenie oparte jest na podawaniu antybiotyków. Do powikłań zalicza się osłabienie słuchu, spowodowane przewlekłym wysiękowym zapaleniem ucha, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz zapalenie wyrostka sutkowatego.
Zapalenie zatok przynosowych
Tutaj także metodą leczenia jest antybiotykoterapia. Zapalenie zatok przynosowych wielokrotnie jest powikłaniem przeziębienia. Do powikłań zalicza się zapalenie ucha środkowego, ropień oczodołu, zapalenie szczęki oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
Grupy ryzyka
Grupą największego ryzyka zakażenia pneumokokami są dzieci poniżej 2. roku życia oraz dorośli powyżej 65 lat.
U dzieci jest większe ryzyko, ponieważ ich układ odpornościowy nie zdążył się całkowicie jeszcze rozwinąć i nie widzi bakterii pneumokoków, skutkiem czego nie jest w stanie zareagować w prawidłowy sposób. U małych dzieci układ oddechowy nie jest zupełnie szczelny, przez co bakteria jest w stanie łatwiej przedostać się do organizmu. Do grupy ryzyka należą także osoby z osłabionym układem odpornościowym, a także z chorobami przewlekłymi takimi jak cukrzyca, choroby płuc, nowotwory czy choroby nerek.
Profilaktyka
W tym przypadku najskuteczniejsze okazują się szczepienia. Istnieją dwa rodzaje szczepionek - nieskoniungowane oraz skoniungowane. Pierwszy rodzaj zalecany jest w przypadku osób powyżej 65 roku życia, dzieci powyżej 2 roku życia oraz innych dorosłych znajdujących się w grupie ryzyka. Pierwszym typem szczepionki szczepi się także osoby z usuniętą śledzioną oraz chorobami nowotworowymi. Natomiast szczepionka skoniungowna zalecana jest dla dzieci od 2 miesiąca życia do dwóch lat oraz dzieci między 2 a 5 rokiem życia, które chorują na przewlekłe schorzenia lub uczęszczające do żłobka, lub przedszkola. Szczepień nie wykonuje się u kobiet w ciąży ciąża, u osób nadwrażliwych na składniki szczepionki, cierpiących na ostre choroby przebiegające z gorączką oraz gdy wystąpią objawy neurologiczne po podaniu pierwszej dawki.
Powrót do listy