Taenia saginata, czyli wewnętrznie pasożytujący płaziniec, pasożyt człowieka i bydła rogatego. Rozmnaża się wyłącznie w ciele człowieka, który stanowi jest żywiciela ostatecznego. Występuje zarówno w Polsce i innych krajach Europy Wschodniej, a także na Filipinach, w Ameryce Centralnej i w Ameryce Południowej. Zagnieżdża się w jelicie cienkim człowieka, osiąga od 4 do 15 m długości i 8-10 mm średnicy, wyposażony jest w 4 przyssawki na główce (skoleksie), dzięki którym przyczepia się do ściany jelita.
Tasiemiec nieuzbrojony nie posiada przewodu pokarmowego, ponieważ bytując w jelitach, żywi się tzw. mleczkiem pokarmowym, czyli przetworzonym pokarmem. Energię potrzebną do strawienia pokarmu może przeznaczyć na rozród. Tasiemiec nieuzbrojony przyczynia się do powstawania choroby zwanej tasiemczycą lub teniozą, której objawem jest osłabienie, utrata apetytu lub napady wilczego głodu, chudnięcie lub nadwaga, nudności z biegunkami, a czasami zaparcia. Do powikłań tasiemczycy zalicza się zapalenie wyrostka robaczkowego lub niedrożność przewodu pokarmowego.
Profilaktyka zarażenia tasiemcem nieuzbrojonym: przede wszystkim badanie mięsa przez weterynarza, unikanie kupowania niebadanego mięsa, niejedzenie mięsa surowego i niedogotowanego, stosowanie się do zasad higieny. Zamrażanie mięs w temperaturze do -10°C zabija larwy po 5 dniach, ale mogą one wytrzymać temperaturę nawet 45°C.
Rozpoznanie tego zarażenia polega przede wszystkim na badaniu kału na obecność jaj i członów tasiemca (są to cienkie, prostokątne płatki w cielistym kolorze, o wymiarach od 0,5 do 1 cm na 2-3 cm) oraz na mikroskopowym badanie główki lub członów, aby stwierdzić typ tasiemca. Dodatkowo należy także zbadać kał u członków rodziny zarażonej osoby.
Leczenie opiera się na podawaniu jednorazowo prazykwantelu lub niklozamidu. Po kilku tygodniach należy zbadać kał, aby stwierdzić skuteczność leczenia.
Powrót do listy