Przełyk Baretta

Przełykiem Baretta określa się stan zapalny w dolnym odcinku przełyku, którego przyczyną jest zastąpienie nabłonka wielowarstwowego płaskiego nabłonkiem walcowatym. Przełyk Baretta to przeważnie wynik choroby refluksowej przełyku. Choroba występuje częściej u mężczyzn.

Głównym czynnikiem odpowiedzialnym za powstawanie tego schorzenia jest prawdopodobnie adaptacja do długotrwałego kontaktu z kwasem wywołanego refluksem przełykowym. Większa szansa na wystąpienie tego rodzaju dolegliwości występuje u osób z otyłością brzuszną.

Niestety u większości chorych nie pojawiają się żadne objawy. Jeśli natomiast się już pojawią, to są one podobne jak w przypadku choroby refluksowej.

Typowe objawy przełyku Baretta:

• długotrwała i uporczywa zgaga
• wymioty
• odbijanie
• zaburzenia połykania
  
  

U niektórych chorych mogą pojawić się także krwiste wymioty oraz ból w miejscu łączenia się przełyku z żołądkiem. Duża część pacjentów traci na wadze, ponieważ jedzenie często sprawia ból.

Przełyk Baretta jest stanem przedrakowym. W związku z tym osoby chore mają od 30 do 50 razy większe ryzyko rozwoju raka gruczołowego przełyku niż w ogólnej populacji.

Rozpoznanie i leczenie

Rozpoznanie tej choroby jest możliwe poprzez wykonanie badania endoskopowego i pobraniu wycinka żołądka lub przełyku do przeprowadzenia badania histopatologicznego. Komórki, które poddawane są badaniu pod mikroskopem dzieli się na gastryczne oraz koloniczne. W odcinku dotkniętym stanem zapalnym zazwyczaj występują obydwa rodzaje komórek. Jeżeli dojdzie do sytuacji gdzie w pobranym wycinku obecne są jedynie komórki koloniczne, to może to oznaczać większą szansę wystąpienia nowotworu u osób genetycznie podatnych na nowotwory.

Pobrane w trakcie biopsji komórki klasyfikuje się pod względem ryzyka wystąpienia raka. Wyróżnia się cztery kategorie, z czego w przypadku dwóch zaleca się profilaktycznie coroczne badania endoskopowe. Pozostałe komórki zwykle wymagają leczenia chirurgicznego.

Leczenie jest zależne od tego, jaki jest stopień zaawansowanie tej choroby. Polega głównie na stosowaniu inhibitorów pompy proteinowej. W terapii endoskopowej stosuje się elektrokoagulację plazmową, terapię fotodynamiczną lub ogniskowe usunięcie błony śluzowej (mukozektomię).

W ciężkich przypadkach wykonuje się wycięcie przełyku. Zabieg taki wykonuje się, gdy farmakoterapia okazuje się nieskuteczna albo gdy dochodzi do powikłań lub częstych nawrotów.