Otępienie

Otępienie jest chorobą psychiczną z grupy zaburzeń psychicznych. Jej objaw to obniżenie sprawności mózgu, przy czym nasilenie tego stanu może być zróżnicowane. Przeważnie diagnozuje się ją w chwili kiedy mózg ulega uszkodzeniu i wskutek tego nie pracuje tak, jak przed wypadkiem czy uszkodzeniem.

Zespół otępienny dotyczy głównie sfery psychicznej danego pacjenta. Zaobserwować go można, gdy dana osoba wykazuje pogorszone funkcje poznawcze, emocjonalne, odkrywcze i interakcyjne ze środowiskiem.
Zazwyczaj takie zjawisko pojawia się, kiedy mózg zostaje uszkodzony. W dużej części przypadków demencja pojawia się u osób starszych, a prowadzić mogą do tego choroby takie jak Alzhaimer.


Czym jest otępienie?
Przyczyną wystąpienia otępienia może być uszkodzenie mózgu w wyniku niebezpiecznego wypadku. Charakterystyczną cechą otępienia jest to, że chory mimo powrotu do praktycznie pełnego zdrowia fizycznego, nie wrócił do pełnego zdrowia psychicznego.


Efektem tego jest to, że mimo potencjalnie prawidłowej sprawności ruchowej jego zachowania i tak nie będą w pełni normalne, tak jak to miało miejsce przed wspomnianym. Osoba chora może doświadczać trudności przede wszystkim z czynnościami manualnymi, którym poświęcić będzie musiał znacznie więcej czasu. Jego ruchy będą spowolnione, każda myśl i każde zdanie wymagać będzie większego skupienia, wysiłku i wytężenia umysłu.

Dobrym porównaniem może być sytuacja z dnia codziennego, w której zaspany człowiek budzący się o poranku czuje, że nie do końca może się skupić, powstają problemy z orientacją, a dialog z drugą osobą wymaga znacznie większego nakładu energii. Różnica jest taka, że zdrowej osobie otępienie minie po kilku godzinach, gdy tylko organizm się zregeneruje. W przypadku osób z uszkodzeniem mózgu choroba jest progresywna i nieuleczalna.

Otępienie można podzielić na stadia mniej lub bardziej zaawansowane. Pamiętać należy, że nie jest to jednak upośledzenie umysłowe, które liczone jest w skali Wechslera, czyli skali testu psychologicznego, co w wyniku daje iloraz inteligencji danej osoby i na tej podstawie ocenia się stopień upośledzenia. Otępienie w lżejszych przypadkach jest bardzo trudne do określenia, dlaczego się pojawiło i jakie są konkretne przyczyny.


Przyczyny otępienia
Jedną z przyczyn takiego stanu może być wypadek, w którym doszło do uszkodzenia mózgu. Innym razem odpowiedzialne mogą być narkotyki lub alkohol. W tych przypadkach otępienie pojawia się z biegiem czasu, wskutek regularnego zażywania tego typu używek, które sukcesywnie uszkadzają pewne obszary mózgu odpowiadające między innymi za pamięć czy koncentrację.

W większości przypadków jednak otępienie występuje wśród osób dorosłych i postępuje progresywnie wraz z wiekiem. Funkcje umysłowe z biegiem czasu ulegają osłabieniu i jest to proces nieodwracalny. Demencja pojawiająca się “samoistnie” jest bardzo trudna do określenia. Otępienie może przypominać inne schorzenia takie jak np. depresja. Mimo że wiele objawów i zachowań pacjenta wskazuje na tę właśnie dolegliwość, to podjęte próby leczenia przynoszą korzystne rezultaty i chory wraca do pełnej sprawności umysłowej. Jeżeli pojawia się prawidłowo definiowane otępienie, to leczenie w takich sytuacjach nie przynosi skutków, a choroba postępuje dalej.

Do otępienia prowadzą choroby neurodegeneracyjne, które w systematyczny sposób uszkadzają tkankę nerwową. Do tego typu chorób zaliczyć można:

• chorobę Alzhaimera,
• chorobę Parkinsona,
• chorobę Picka,
• neuroborelioze,
• Aids

W niektórych przypadkach mogą to być również rzadkie choroby takie jak choroba Creutzfeldta-Jakoba, która działa w ośrodkowym układzie nerwowym i sukcesywnie uszkadza tkanki nerwowe mózgu. Powoduje to powstanie demencji.

Leczenie otępienia
Zespół otępienny jest nieuleczalną chorobą, która sukcesywnie uniemożliwia normalne funkcjonowanie pacjentowi. Wstępnie występują zaburzenia z koncentracją i objawy utraty pamięci. W niektórych przypadkach może być to pamięć świeża lub utrata wspomnień. Leczenie opiera się na podawanie środków farmakologicznych. Duże znaczenie ma odpowiednio wczesna postawiona diagnoza. Im wcześniejsza, tym bardziej można opóźnić i zredukować działanie choroby. Pacjent staje się uzależniony od osób trzecich, bez których nie poradzi sobie w wielu czynnościach życiowych, a z biegiem czasu nie będzie w stanie wykonywać nawet tych najprostszych.