Ostra białaczka limfoblastyczna

Białaczką określa się złośliwy rodzaj nowotworu komórek hematopoetycznych powstający w następstwie układowego, rozsianego i autonominczego rozrostu jednego klonu leukocytów oraz wysiewu ze szpiku do krwi nowotworowo zmienionych, niedojrzałych komórek blastycznych tzw. blastów.

Istnieją cztery główne typy białaczek: ostra lub przewlekła białaczka szpikowa i ostra, lub przewlekła białaczka limfocytarna.

Ostra białaczka limfoblastyczna (acute lymphoblstic leukemia - ALL) powstaje z nabytego (niedziedzicznego) uszkodzenia DNA rozwijających się komórek w szpiku kostnym.

Przyczyna większości zachorowań na ostrą białaczkę limfoblastyczną nie jest jasna. Wymienia się kilka czynników powiązanych ze zwiększeniem ryzyka tej choroby. Są to:

• narażenie na wysokie dawki promieniowania, dokładnie poznane na przykładzie pozostałych przy życiu ludzi po wybuchu bomby atomowej w Japonii,
• narażenie na substancje chemiczne takie jak benzen czy gaz musztardowy
• predyspozycja genetyczna mechanizmy wewnątrzustrojowe: hormonalne, immunologiczne i inne.
  
  

Leczenie:

W przypadku pacjentów z ostrą białaczką limfoblastycznej wymagane jest wdrożenie leczenia jak najszybciej od momentu jej zdiagnozowania. Głównym jego celem jest spowodowanie remisji, czyli stanu, w którym będą nieobecne we krwi i szpiku białaczkowe komórki blastyczne, obraz krwi obwodowej będzie prawidłowy.

U większości pacjentów, żeby osiągnąć całkowitą remisję, potrzebna jest intensywna chemioterapia. W początkowym etapie leczenia pacjentów stosuje się kombinację różnych leków.

Leczenie po uzyskaniu remisji:

Resztki komórek białaczkowych, które nie mogą być zidentyfikowane podczas badania krwi i szpiku pozostają po okresie remisji, w związku z tym optymalne leczenie ALL zakłada potrzebę dodatkowego intensywnego leczenia po uzyskaniu remisji uzależnionego od indywidualnego przebiegu choroby.

Uboczne efekty leczenia:

W przypadku efektywnej chemioterapii rozwijające się komórki krwi są eliminowane ze szpiku tak jak w przypadku komórek białaczkowych. Skutkiem tego jest znaczny niedobór erytrocytów (anemia), fagocytów (neutropenia i monocytopenia, wysokie prawdopodobieństwo infekcji) oraz płytek (trombocytopenia, ryzyko krwawień z powodu niskiego poziomu) we krwi.