Osobowość dyssocjalna to choroba psychiczna. Zaburzenie to nazwać można na wiele sposobów. Między innymi będzie to: osobowość antyspołeczna czy zaburzenie struktury osobowości. Nazywa się je także w inny sposób, ale oficjalnie się tego nie przyjmuje. Mowa to o psychopatii lub socjopatii.
Czym jest osobowość dyssocjalna?
Tak określa się zaburzenie psychiczne dotyczące średnio 2-3 procent populacji ludzkiej. Stanowi ono trwałe zachowanie antyspołeczne.
Czyli opierającym się na działaniach niezgodnych z przyjętymi normami i założeniami. Zazwyczaj pojawia się w wieku dorastania.
Nieoficjalnie przyjęło się stwierdzenie, które określa to zaburzenie mianem ?psychopatii?, czyli dana osoba określana jest jako psychopata. Są to zazwyczaj osoby, które nie mają szacunku dla innych ludzi oraz ich uczuć i wyznania.
Warto wiedzieć, że przeprowadzone badania wskazują, że występuje dodatkowy chromosom Y u osób cierpiących na osobowość dyssocjalną.
Przyczyny osobowości dyssocjalnej
Trudno jednoznacznie stwierdzić, jakie są przyczyny prowadzące do zaburzeń osobowości antysocjalnej. Za rozwój takiego zaburzenia mogą być odpowiedzialne dysfunkcje fizjologiczne. W ich skład wchodzą między innymi czynniki genetyczne, które już po urodzeniu mogą w przyszłości powodować rozwój psychopatii. W czynnikach biologicznych znajdują się również zmiany w EEG, dysfunkcje układu limbicznego, który odpowiada za sferę emcjonalno-motywacyjną oraz niedojrzałość mózgu.
Innymi przyczynami mogą być defekty procesu socjalizacji. Zalicza się tutaj głównie wrogie środowisko, w którym jednostka dorasta, a także czerpanie agresywnych wzorców zachowań ze strony rodziny. Dotyczy to osób zwłaszcza dorastających w rodzinach patologicznych.
To samo tyczy się sytuacji, kiedy jednostka dorasta bez jednego z rodziców z powodu rozwodu, separacji lub awantur domowych. Dodatkowo dochodzi do tego brak zainteresowania dzieckiem ze strony matki lub ojca, czyli chwiejność rodzicielska i brak konsekwencji wychowania. W tym przypadku kluczowym czynnikiem jest jednak agresja otoczenia. Nie dotyczy to, tylko najbliższego środowiska, uwzględnia się także przemoc prezentowaną w mediach, przez którą problem znieczulicy społecznej również może się pojawić.
Psychologowie zwracają uwagę również na najbliższe otoczenie. Jeżeli w takim środowisku pojawiają się osoby już starsze, które mają za sobą przeszłość kryminalną bądź aktywnie kradną lub przyczyniają się do bójek, to może być jednym z bodźców generujących osobowość dyssocjalną. Należy do tego dodać możliwość pojawienia się czynników teratogennych w okresie rozwoju embrialnego młodego człowieka. Są to zazwyczaj używki, czyli alkohol, papierosy bądź narkotyki.
Inny czynnik mający wpływ na powstanie zaburzeń psychicznych, czyli osobowości dyssocjalnej, jest ubóstwo materialne. Jednak w tym przypadku ta teza jest mało prawdopodobna. Wielu specjalistów bardziej przekonuje się do naśladowania zachowań opiekuna. W takich przypadkach chodzi o zachowania agresywne i karach cielesnych dziecka lub kogoś z rodziny.
Przyczyny zaburzeń antyspołecznych można podzielić na czynniki:
1. społeczno-kulturowe:
- brak jednego z rodziców,
- brak zainteresowania ze strony ojca
- chwiejność rodzicielska,
2. wczesne doświadczenia:
- antyspołeczne zachowania,
- ubóstwo materialne,
- kształtowanie dziecka o cechach osobowości psychopatycznej przez rodzica,
- nadopiekuńczość,
- ADHD
3. genetyczne
4. fizjologiczne
5. psychologiczne
6. kulturowe
Osobowość dyssocjalna a przestępstwo
Osoby dotknięte takim rodzajem zaburzenia osobowości znacznie częściej mają problemy z prawem. Badania wskazuję, że wielu z nich notorycznie popełnia przestępstwa. Wielu psychologów zastanawia się, czy traktować ich jak zwykłych kryminalistów, czy zastosować taryfę ulgową, głównie psychoterapię i leczenie. Podobna sytuacja jest w sądach. W trakcie rozpraw prawnicy bronią swoich klientów, tłumacząc się, że ich zachowania nie były w pełny świadome, a jedynie wynikiem zaburzenia antyspołecznego.
Leczenie osobowości dyssocjalnej
Zdecydowana większość osób cierpiących na zaburzenia osobowości nie poddaje się terapii, walcząc przez to z objawami przez całe życie. Najczęściej zmuszani są przez rodzinę lub sąd, czyli dopiero po ostatecznym ujawnieniu zaburzeń. Większość z nich twierdzi także, że nie mają żadnych zaburzeń i terapia nie jest potrzebna. Same sukcesy z tego powodu terapii są rzadkie. Terapia polega na zbudowaniu odpowiedniej atmosfery i zaufania z pacjentem. Następnie polega na nauce zdolności wyrażania uczuć i empatii do innych. Ostatecznym celem jest eliminacja negatywnych zachowań i budowa pozytywnych.
Powrót do listy