Nosacizna

Na nosacizna choruje człowiek i zwierzęta nieparzystokopytne (konie, osły, muły), rzadziej inne zwierzęta. Jej cechy charakterystyczne to pojawianie się charakterystycznych guzków i owrzodzeń na skórze lub zajęcie dróg oddechowych.

Czynnikiem etiologicznym jest Gram-ujemna pałeczka tlenowa Bulkhordelia mallei. Podatna na czynniki zewnętrzne szybko ginie poza ustrojem. Jest wyjątkowo wrażliwa na wysychanie i światło słoneczne. Są to cienkie, nieruchome, niewytrzymujące przetrwalników ani otoczek bakterie. Rosną w warunkach tlenowych w temperaturze 37 stopni Celsjusza. Mogą przeżyć natomiast w środowisku wilgotnym i zacienionym, w wodzie stojącej (nawet do 4 tygodni), w wydzielinie z nosa lub ropie (nawet do 2 tygodni i dłużej).

Objawy

Jej objawy to przede wszystkim pojawiające się guzki na skórze, owrzodzenia. W płucach i pod opłucną ciemnoczerwone guzki. W krtani, tchawicy, nosie guzki, owrzodzenia i blizny. Ogólnie objawy kliniczne są mało wyraźne lub całkiem nie występują ze względu na to, iż nosacizna ma zazwyczaj przebieg przewlekły.

Leczenie

W przypadku zwierząt leczenie jest zabronione. Zwierzęta chore i zarażone są zabijane. W przypadku gdy chory jest człowiek, stosuje się zróżnicowane sposoby leczenia w zależności od postaci choroby i stanu klinicznego chorego. W postaciach skórno- śluzówkowych zaleca się antybiotykoterapię amoxycyliną z kwasem klawulanowym lub trimetoprin z sulfometaksazolem przez dwa do pięciu miesięcy.

Cięższe przypadki tej choroby leczy się podawanymi pozajelitowo cefalosporyną z trimetoprimem i sulfometaksazolem. Inne antybiotyki, których skuteczność wykazano w próbach na zakażonych chomikach to: doksycykilna, riampicyna, cyprofloksacyna.

Ograniczona liczba zachorowań u ludzi wyklucza ocenę terapeutyczną wielu antybiotyków, dlatego też antybiotykowrażliwość jest głównie oceniana na zwierzętach in vitro. Różne szczepy mają znacząco różną wrażliwość na antybiotyki, dlatego każdy szczep powinien mieć oznaczony antybiogram. W leczeniu miejscowym stosuje się opracowanie chirurgiczne powstałych w przebiegu nosacizny ran. Dotychczas nie ma skutecznej szczepionki ochronnej przeciwko tej chorobie.

Profilaktyka

Zakażenie może przenosić się z człowieka na człowieka. W związku z tym osoby chore należy izolować w warunkach szpitalnych. Użyty sprzęt, opatrunki, odzież czy materiały biologiczne powinny podlegać dekontaminacji. Personel medyczny i laboratoryjny powinien być wyposażony w środki ochrony osobistej oraz środki dezynfekcyjne. W przypadku zwierząt zazwyczaj unieszkodliwia się po prostu źródło zakażenia, eliminując chore zwierzęta.