Czyli tak zwany niedobór hormonu pęcherzykowego - estrogenu (grupa hormonów płciowych: estradiol, estron i estriol). Niedobór estrogenów występuje normalnie wśród kobiet po okresie menopauzy. Dzieje się tak, ponieważ ich jajniki przestają wytwarzać te hormony. Czasami niedobór ten może pojawiać się u młodszych kobiet i być przyczyną chorób metabolicznych.
Wytwarzanie estrogenów uzależnione jest od cyklu miesiączkowego: najwięcej produkowanych ich jest w okresie jajeczkowania, a w drugiej fazie ilość estrogenów się zmniejsza. Estrogeny oddziałują na odkładanie wapnia w (zapobieganie osteoporozie), na przyswajanie białek oraz krzepliwość krwi, na rozszerzanie naczyń krwionośnych. Mają też działanie przeciwmiażdżycowowe. Estrogeny odpowiadają także za dojrzewanie płciowe kobiet, rozwój narządów płciowych, pojawienie się popędu seksualnego i owłosienia łonowego oraz za rozwój gruczołów sutkowych. Maja wpływ na skórę oraz jej odporność na raka i zarazki, oraz na szybkość gojenia się ran. Ich brak jest przyczyną zmniejszenia grubości warstw skóry oraz wpływa na jej elastyczność, szczególnie w okresie menopauzy, a także wysychanie śluzówki jamy ustnej i oczu (powieki, gałka oczna) oraz śluzówki układu moczowego i układu płciowego. Objawem niedoboru estrogenów są: zaburzenia miesiączkowania, niepłodność, zanik lub ograniczone występowanie drugorzędowych cech płciowych, niedorozwój narządów płciowych, męska sylwetka, hirsutyzm, obniżenie tonu głosu, zanik trzeciorzędowych cech płciowych i różne choroby - osteoporoza, choroby naczyniowe, stawowe oraz zwyrodnieniowe zmiany skórne.
Estrogeny wykorzystuje się jako składnik tabletek antykoncepcyjnych. W leczeniu korzysta się z nich przy zaburzeniach miesiączkowania, niedorozwoju gonad, niedoczynności jajników, zapaleniu atroficznym pochwy oraz po operacyjnym usunięciu jajników, a także jako hormonalna terapia zastępcza w dolegliwościach związanych z klimakterium. Ich niedobory uzupełnia się przez stosowanie estrogenów naturalnych i syntetycznych.
Niedobór hormonu ciałka żółtego - progesteronu (luteiny), żeńskiego hormonu płciowego wytwarzanego przez ciałko żółte i łożysko w czasie ciąży wywołuje zaburzenia miesiączkowe, niepłodność, oraz poronienia nawykowe. W związku z tym z progesteronu korzysta się profilaktycznie przy ryzyku poronienia, przy niewydolności ciałka żółtego, przy zatruciu ciążowym i przy zaburzeniach menstruacji. Dzięki progesteronowi możliwa implantacja zapłodnionego jaja w błonie śluzowej macicy i odpowiada on za utrzymanie ciąży - jest wydzielany na początku przez ciałko żółte, a po 14-18 tygodniu ciąży zaczyna być wytwarzany także przez łożysko. W przypadku, kiedy nie dojdzie do ciąży, wydzielanie progesteronu zmniejsza się i następuje menstruacja. Progesteron hamuje skurcze macicy i wstrzymuje dojrzewanie pęcherzyków jajnikowych Graafa.
Do innych zadań progesteronu zalicza się: hamowanie nadmiernego rozrostu endometrium pod wpływem działania estrogenów oraz cykliczne zmiany nabłonka jajowodów, szyjki macicy i pochwy, w ciąży hamuje odpowiedź immunologiczną matki na antygeny płodu, hamuje poród, znosi samoistną czynność skurczową ciężarnej macicy, wpływa na zmniejszenie kurczliwość mięśniówki macicy, pobudza błonę śluzową jajowodów i macicy do wydzielania substancji odżywczych, zatrzymuje wodę. Jego spadek powoduje depresję poporodową, wahania nastroju, powstawanie żylaków i przebarwień skóry.
Powrót do listy