Niedobory odporności

Niedobory odporności to grupa chorób, którą cechuje osłabiony i nieprawidłowo funkcjonujący układ odpornościowy. Rozróżnia się ich dwa rodzaje. Pierwszym z nich są niedobory pierwotne, których przyczynami są geny. Drugim rodzajem są wtórne. Powstają na skutek nieodpowiedniego leczenia lub innych infekcji, takich jak HIV.

Przyczyny niedoboru odporności
Niedobory odporności spowodowane mogą być przez problemy genetyczne i w związku z tym ich objawy będą pojawiały się już od najmłodszych lat lub mogą zostać wywołane w następstwie przebytej choroby czy groźnych wirusów. Do wtórnych, czyli inaczej mówiąc nabytych, zaliczyć można dodatkowo:

• odrę,
• HSV,
• nowotwory,
• bakterie i pasożyty,
• cukrzycę,
• niewydolność nerek,
• niedożywienie,
• czynniki środowiskowe,
• ciążę,
• stres,
• proces starzenia się.

Niedobory pierwotne, których przyczyny leżą w podłożu genetycznym, stanowią rzadką grupę chorób. Ich występowanie szacowane jest: 1:10 000 żywych urodzeń. Mimo iż wady te są uwarunkowane już od urodzenia, to pierwsze objawy mogą pojawić się dopiero po 20. roku życia, czasem nawet po 30.

Obraz kliniczny niedoborów odporności
Przede wszystkim obrazem klinicznym są częste i jednocześnie nawracające zakażenia lub objawy autoimmunizacji, które występuję znacznie rzadziej. Te nawrotowe infekcje mają ostry i długotrwały przebieg, który bardzo często wydaje się dość nietypowy. W tym przypadku ich nietypowość polega na silnej odporności na działanie antybiotyków. Osoby zdrowe rzadko ulegają zakażeniu wywołanym drobnoustrojami w przeciwieństwie do osób cierpiących na niedobór odporności.

Rozpoznanie i diagnoza niedoboru odporności
Do rozpoznania choroby dochodzi w momencie pojawiania się wyżej wymienionych problemów. Czyli u osób, u których dochodzi do nawracających się, niejednokrotnie ciężkich zakażeń bakteryjnych i wirusowych. W sytuacji, kiedy dochodzi do takich problemów, pacjent powinien zostać poddany badaniom oceniającym jego sytuację zdrowotną. Badania polegają na ocenie odpowiedzi hormonalnej, komórkowej oraz ocenie czynności komórek fagocytujących i układu dopełniacza. Do badań zalicza się między innymi obwodową morfologię krwi z rozmazem czy testy skórne.

Leczenie niedoboru odpornościowego
W tym przypadku najlepsza okazuje się profilaktyka. Jeżeli choroba nie jest nabyta wraz z genami, to po pierwsze zaleca się unikania czynników wywołujących zakażenia i infekcję wirusową. W gruncie rzeczy w obydwu grupach należy unikać sytuacji, które sprzyjają zakażeniom. Obejmuje to także odpowiednią higienę, przede wszystkim u osób żyjących w dużych miastach i przemieszczających się komunikacją miejską. W przypadku gdy braki odporności spowodowane są przez chorobę, to leczenie opiera się wtedy na wyeliminowaniu przyczyny wtórnego niedoboru odporności. Czyli wyleczenie choroby gwarantuje poprawę odporności.
W innych sytuacjach stosowane jest leczenie, które polega na dożylnym podawaniu preparatów immunonoglobulin, którymi bardzo często mogą być szczepionki. Drugim sposobem leczenia jest profilaktyka antybiotykoterapii, czyli przyjmowania leków łagodzących objawy i zwalczających wirusy czy inne infekcje w organizmie, wywołujące objawy.