Kiła jest chorobą przenoszoną drogą płciową. Jej przebieg można podzielić na kilka etapów, z których każdy wykazuje charakterystyczne objawy. Choroba wywoływana jest przez bakterię spiralną - krętka bladego i jest on podatny na warunki panujące na zewnątrz. Można zarazić się nią także poprzez wewnątrzmaciczne zakażenie dziecka w łonie matki. Kiła jako choroba weneryczna stanowi przede wszystkim zagrożenie dla narządów człowieka. Pomimo tego, że można leczyć ją środkami farmakologicznymi, pod żadnym pozorem nie można ignorować tej choroby. Jej najbardziej niebezpieczne stadium to kiła układu nerwowego. Może zaatakować mózg i prowadzi do nieodwracalnych zmian w układzie nerwowym.
Przyczyny wysokiej zachorowalności
Mimo że obecnie wiele wiadomo na temat chorób wenerycznych to liczba zarażających się nimi ciągle rośnie. Do zarażenia dochodzi przez stosunek pochwowy, analny lub oralny, a nawet podczas pocałunku. Kiedy krętki przedostają się do organizmu, w którym bardzo szybko mnożą się. Przemieszczają się drogami chłonnymi, dostają do krwi i włączają w obieg. Bakterie rozmnażają się bardzo szybko przede wszystkim w miejscu pierwotnego zetknięcia ze zdrowymi tkankami, a także w okolicach węzłów chłonnych. Szkodliwe drobnoustroje są obecne już po jednej dobie w tkankach chłonnych, w płynie rdzeniowo-mózgowych można je wykryć po 3 dniach obecności w organizmie. Choroby weneryczne rozwijają się często przez długi okres i osoba chora nie zawsze potrafi szybko rozpoznać niepokojących symptomów. Do czynników zakażenia można zaliczyć nieprawidłową profilaktykę, placówki medyczne rzadko zlecają pacjentom dodatkowe badania pod kątem różnego rodzaju chorób. Ogromne znaczenie ma także nieodpowiedzialność i brak mechanicznych zabezpieczeń podczas stosunków seksualnych. Duże ryzyko stanowi stosunek seksualny z przypadkową osobą. Częsta zmiana partnerów seksualnych także powoduje zwiększenie ryzyka, do tego brak odpowiedniej higieny osobistej ciała. Regularnym badaniom powinny się poddawać przede wszystkim kobiety w ciąży, ponieważ zakażenie kiłą nienarodzonego dziecka, grozi mu poważnymi wadami wrodzonymi.
Leczenie kiły układu nerwowego
W leczeniu kiły przede wszystkim stosuje się antybiotyk. Przede wszystkim korzysta się z penicyliny, a dokładnie penicyliny G. Podaje się go do mięśni w postaci zastrzyków lub dożylnie. Ilość leku oraz czas trwania leczenia są zależne od etapu choroby. Zaraz po zakończonym leczeniu, pacjenta poddaje się badaniom serologicznym, aby móc kontrolować czy leczenie przynosi pożądane efekty. Nie zawsze negatywne wyniki badań świadczą o braku postępów, ponieważ dodatnie odczyny mogą występować jeszcze przez jakiś czas po zakończonych leczeniu. Jeśli pacjentowi podaje się penicylinę o krótkim czasie działania, za datę, która świadczy o wyzdrowieniu chorego podaje się ostatni dzień przyjmowania leku. Z kolei, jeśli pacjent przyjmuje lek o długim okresie działania, czas ten ma prawo wydłużyć się nawet do dwóch tygodni. W przypadku gdy leczenie jest odpowiednio dobrane do przypadku, to całkiem prawdopodobne że uda się wyleczyć ją całkowicie ze wszystkich stadiów. Jednak szkód, które ona spowodowała, nie łatwo się jest pozbyć, szczególnie, jeśli nastąpiły one w ostatnich, najcięższych stadiach choroby (udar mózgu).
Jeżeli chory jest uczulony na antybiotyk to można w takim wypadku zastosować inny lek - tetracyklinę. Pozostałe preparaty stosowane w leczeniu kiły to ceftriakson, azytromycyna, erytromycyna. Środki te jednak nie zawsze mają taką samą skuteczność jak w przypadku stosowania klasycznej penicyliny. Dla osób cierpiących na kiłę układu nerwowego najlepszym i najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest stała hospitalizacja i kontrola płynu mózgowo-rdzeniowego. Leczenie na tego typu kiłę polega na podawaniu antybiotyków beta - laktamowych. Po terapii, która trwa kilka dni, należy wykonać badania, między innymi posiew na bakterie. Jeśli leczenie zastosowane jest dostatecznie wcześnie, choroba cofa się.
Powrót do listy