Zawał serca wielokrotnie stanowi pierwszy objaw choroby serca. Ograniczenie ryzyka zgonów w wyniku zawałów serca można uzyskać dzięki zwalczaniu przyczyn choroby wieńcowej oraz wczesnej diagnozie zawału i natychmiastowego leczenia.
Objawy:
Atakowi przeważnie towarzyszą bóle wieńcowe, które są takie jak w przypadku i miejscu choroby wieńcowej. Są jednak o wiele dotkliwsze i trwać mogą niż 20-30 minut. Z reguły słabo reagują na leki przeciwdławicowe. Objawy pojawiają się bez uchwytnej przyczyny wywołującej.
Bólom towarzyszy często:
- złe samopoczucie,
- nudności,
- wymioty,
- pocenie się,
- zasłabnięcie.
Przyczyny:
Występuje w sytuacji, kiedy dopływ krwi do konkretnej części serca zostaje całkowicie i trwale przerwany powodując obumieranie komórek mięśnia sercowego.
Przeważnie jest wynikiem pęknięcia blaszki miażdżycowej i wytworzenia się zakrzepu, który zamyka światło naczynia wieńcowego.
Zawał serca może wystąpić zarówno u chorego ze stabilną lub niestabilną chorobą wieńcową, jak i u osoby, która nigdy wcześniej nie miała objawów choroby niedokrwiennej serca.
Leczenie zawału serca
Największe ryzyko stwarza czas, w którym pacjent jeszcze nie przybył do szpitala. Pierwsze 2 godziny od początku bólu czas, w którym dochodzi do 50% wszystkich zgonów zawałowych. Większość chorych umiera z powodu migotania komór. Osoby te mogłyby zostać uratowane, gdyby w chwili pojawienia się tej arytmii znajdowali się w szpitalu, czy choćby w karetce reanimacyjnej. Niezmiernie ważne jest, by nie zwlekać z wezwaniem pogotowia, gdy ból wieńcowy nie mija po 2-3 tabletkach nitrogliceryny. Ból trwający dłużej niż 20 minut nasuwa podejrzenie, iż jest objawem zawału.
Osoba z podejrzeniem lub faktycznym zawałem powinna być przetransportowana do szpitala karetką "R", w której to będzie miała zapewnione warunki do prowadzenia postępowania reanimacyjnego, jeśli wystąpi taka konieczność. Lekarz pogotowia podaje pacjentowi niewielką dawkę aspiryny, gdyż wykazano, że takie postępowanie poprawia rokowanie (zwiększa szansę przeżycia zawału), co wynika z jej przeciwkrzepliwego działania. ułatwiającego udrożnienie naczynia, które zostało zamknięte przez skrzeplinę. Rutynowo podaje się choremu tlen do oddychania i leki przeciwbólowe.
Chorego zaraz po zawale należy hospitalizować na oddziale reanimacyjnym. Zwalczanie bólu jest niezwykle istotne, ponieważ jest on czynnikiem wstrząsorodnym, tzn. przyczynia się do wystąpienia głębokiego spadku ciśnienia i nasilenia zaburzeń przepływu krwi przez narządy wewnętrzne, co może zadecydować o niepomyślnym przebiegu zawału.
Rehabilitacja pozawałowa jest ważnym elementem terapii chorego. Dobrze jest, jeżeli może być potem kontynuowana przez kilka tygodni w warunkach ambulatoryjnych lub sanatorium.
Powrót pacjenta do pracy zależy od tego, w jaki stopniu zawał serca uszkodził lewą komorę. Większość chorych podejmuje pracę zawodową w ciągu 3 miesięcy. Powinni być objęci ambulatoryjną opieką kardiologiczną, zapewniającą im tzw. prewencję wtórną, czyli leczenie zapobiegające ponownemu zawałowi serca.
Powrót do listy