Gastrinoma

Gastrinoma to drugi w kolei z powodu częstości występowania czynny guz trzustki. Stanowi odmianę nowotworową wysokim poziomie złośliwości, która wynosi ok. 60%.

Powstawanie:

Gastrinoma pojawia się przeważnie w trzustce albo dwunastnicy. Gruczolak ten tworzy gastrynę (hormon powodujący owrzodzenie żołądka). W wielu przypadkach po wykryciu guza trudno jest stwierdzić, gdzie pojawił się pierwotnie. Kiedy stwierdza się już przerzuty, nie jest łatwo ustalić, jakie było pierwsze ognisko choroby. W tym wypadku częstym zjawiskiem są przerzuty. Dotyczą bowiem ok. 48-60% chorych.

Występują głównie na węzłach chłonnych i w wątrobie. Mimo iż nie brzmi to zbyt optymistycznie, chorzy z gastrinomą w 90% przeżywają 5 lat od chwili wykrycia choroby, a w 60% przypadków udaje się zatrzymać ich przy życiu na kolejne 15 lat, co daje naprawdę dobry wynik stosunkowo do innych zmian nowotworowych.

Diagnoza:

Wstępnie symptomami tego schorzenia są problemy ze strony przewodu pokarmowego: bóle brzucha, biegunki, wymioty. Jeśli objawy nie ustępują samoczynnie, możemy przypuszczać, że nie mamy do czynienia ze zwykłym zatruciem pokarmowym, ale poważniejszą dolegliwością.

Trzeba wtedy wykonać odpowiednie badania. W tym celu należy wykonać pomiar stężenia gastryny w surowicy. Przed jego wykonaniem, nie można pominąć istotnych pytań dotyczących stanu zdrowia pacjenta, bowiem poziom gastryny może być podwyższony np. u osób które leczyły się inhibitorami pompy protonowej (stosowanymi właśnie w trakcie leczenia choroby wrzodowej żołądka, często występującej równocześnie z gastrinomą).

Kolejna metoda wykrywania tej choroby to test sekretyny lub wapna. W tym wypadku pacjentowi podaje się stopniowo dożylnie jedną z tych substancji, sprawdzając jednocześnie zmianę stężenia gastryny. Jeśli wzrasta ono o 50%, możemy przypuszczać, że mamy do czynienia z gastrinomą.

Leczenie:

Przeważnie rozpoczyna się, zanim pacjent zdaje sobie sprawę z obecności gastrinomy w swoim organizmie. Najczęściej jest to przypadkowe odkrycie w trakcie walki z chorobą wrzodową.

W leczeniu choroby wrzodowej korzysta się z inhibitorów pompy protonowej- jest to grupa leków, która hamuje wytwarzanie kwasu solnego w żołądku. Równie często podaje się pacjentom blokery receptorów histaminowych. Leczenie to nie jest jednak wystarczające, ponieważ większość guzów ma tendencje do przekształcania się w nowotwór złośliwy, toteż najpewniejsze wydaje się chirurgiczne usunięcie guza.

Czasami lekarze zalecają chemioterapię, która przebiega podobnie jak w procesie leczenia innych guzów neuroendokrynnych. Takie postępowanie ma na celu zmniejszenie masy guza i zapobieganie jego dalszym przerzutom.