Wirusy żółtej febry odpowiedzialne są za uszkodzenia komórek wątrobowych. W ten sposób wywołują skazę krwotoczną. Chorobę tę spotkać można przeważnie w rejonach subtropikalnych i tropikalnych Ameryki i Afryki. Co roku występuje tam kilkaset przypadków. Śmiertelność wynosi około 5%. Przejście żółtej febry daje trwałą odporność.
Obecnie brak sposobu leczenia tego schorzenia. Łagodzi się jedynie jego objawy.
Etiologia wirusowa: chorobę przenoszą gryzonie i małpy poprzez pewne gatunki komara Aedes aegypti w strefie tropikalnej. Okres inkubacji wynosi kilka dni.
Choroba rozpoczyna się po parodniowym okresie wylęgania gorączką, bólami mięśni i ogólnym osłabieniem, do tego dochodzi żółtaczka i objawy skazy krwotocznej z krwawymi wymiotami i zapaścią. Przebieg może być również łagodny i po 5-6 dniach objawy chorobowe samoistnie ustępują.
Skutkiem zakażenia jest poważne uszkodzenie organów wewnętrznych, a w szczególności wątroby (objawiające się żółtaczką) oraz naczyń włosowatych (prowadzące do skazy krwotocznej).
Profilaktyka:
Szczepionkę przyjmuje się co 10 lat, ale pełną ochronę dobywa się już po 10 dniach. Fakt zaszczepienia jest wpisywany do międzynarodowego certyfikatu szczepień i tylko taki certyfikat jest honorowany przy wjeździe na teren państw, w których istnieje możliwość zakażenia żółtą gorączką.
Leczenie:
Leczenie w szpitalach zakaźnych (w izolatkach), profilaktycznie wykonuje się szczepienia osób wyjeżdżających na tereny występowania choroby.
Powrót do listy