Cukrzyca

Na to schorzenie cierpi prawie dwa miliony Polaków. Według niektórych opinii nieświadomych chorych jest prawie dwa razy więcej. Objawy często są mylące. Żeby nie przegapić początków choroby, warto co trzy lata sprawdzać poziom cukru we krwi.

Nasz pokarm zostaje przetworzony na glukozę, która dzięki krwi dociera do każdej komórki organizmu. Jeśli trzustka nie tworzy insuliny, wtedy cukier nie może dostać się do wnętrza komórki. Mowa wtedy o cukrzycy typu 1. W takim wypadku trzeba codziennie robić zastrzyki z insuliny. Schorzenie to pojawia się przeważnie u młodych osób oraz dzieci. Spośród chorych na cukrzycę, na typ 1 choruje 15 - 20% chorych. Jedynym możliwym leczeniem tej choroby jest podawanie insuliny oraz właściwe odżywianie i wysiłek fizyczny.

Jeżeli trzustka produkuje za mało insuliny lub funkcjonuje nieprawidłowo to taki stan nazywamy insulinoopornością i mówimy o cukrzycy typu 2. Dotyka ona ponad 80% diabetyków. Przy tym typie cukrzycy zwykle na początku, żeby utrzymać właściwy poziom cukru we krwi, wystarczą tabletki, ale później niestety też trzeba aplikować sobie insulinę. Osoby z tym typem cukrzycy przeważnie są otyłe oraz cierpią na nadciśnienie tętnicze. Ten rodzaj cukrzycy występuje z reguły u ludzi starszych. Pewna grupa osób młodych, poniżej 35 roku życia cierpi na odmianę cukrzycy typu 2 - MODY (maturity onset diabetes of the youth).

Cukrzyca ciężarnych - po raz pierwszy rozpoznana w ciąży i towarzysząca kobiecie do momentu urodzenia dziecka. W tej chorobie istnieje wyższe ryzyko zachorowania w przyszłości na cukrzycę w porównaniu z kobietami bez tego powikłania. Leczenie tej postaci cukrzycy powinno być prowadzone tylko w wyspecjalizowanych ośrodkach ginekologiczno-diabetologicznych.

Nieleczona cukrzyca, zarówno typu 1, jak i typu 2, prowadzi do.:

• utraty wzroku,
• niewydolności nerek,
• uszkodzenia włókien nerwowych,
• sprzyjających miażdżycy zmian w naczyniach krwionośnych.
  
  

Żeby tego uniknąć, trzeba bacznie obserwować swój organizm i reagować na każde podejrzane zmiany.

Cukrzyca dotyka ludzi w każdym wieku. Można się nawet z nią urodzić. Do grupy podwyższonego ryzyka należą osoby, które:

• mają w rodzinie chorego na cukrzycę,
• miały tzw. cukrzycę ciężarnych,
• urodziły dziecko o wadze ponad 4.5 kg,
• prowadzą siedzący tryb życia,
• skończyły 45 lat,
• mają niski poziom dobrego cholesterolu (HDL poniżej 35mg%),
• chorują na nadciśnienie tętnicze (140/90 mmHg lub więcej).
  
  

Cukrzyca z początku nie musi okazywać żadnych objawów. Jednak czasami chory ma duże pragnienie i często oddaje mocz (w cukrzycy typu 2 nie jest to tak nasilone, jak w cukrzycy typu 1). Czasami objawem może być spadek wagi, kiedy indziej - zaburzenia nastroju (rozdrażnienie, apatia, senność).

Inne objawy to:

• nieostre widzenie,
• wolno gojące się rany,
• skłonność do powstawania siniaków,
• nawracające zapalenia skóry (patrz: choroby skóry),
• zapalenia dziąseł,
• zapalenia pęcherza,
• sucha swędząca skóra,
• mrowienie w stopach lub utrata w niuch czucia,
• mężczyźni - kłopoty z erekcją,
• kobiety mogą cierpieć na przewlekłe zapalenie pochwy.
  
  

Jeżeli zaobserwujemy podobne zmiany, nie wolno zwlekać przed wizytą u diabetologa. Każdy, kto jest w grupie ryzyka, powinien poddawać się corocznej kontroli cukru we krwi.