Chłoniaki to nowotwory błędnie mylone z rakiem, mimo że bywają w ten sposób nazywane. Chłoniak jest niekontrolowanym nadmiernym (można również powiedzieć niekontrolowanym) rozrostem białych krwinek.
Chłoniak żołądka - charakterystyka
Nowotwór nazywana chłoniakiem ma wiele form – taką np. jak chłoniak żołądka. Pierwotnie zlokalizowane chłoniaki w żołądku są nieziarnicze i pochodzą z limfocytów B (około 85%) lub z limfocytów T (blisko 15%). Chłoniaki przewodu pokarmowego występują w 10% wszystkich chłoniaków nieziarniczych, a żołądek jest początkową lokalizacją 70% z nich. Nowotwory o mniejszym stopniu złośliwości, wśród których dominuje chłoniak strefy brzeżnej systemu MALT, stanowią większość (około 80%). Spośród chłoniaków żołądka o dużym stopniu złośliwości najczęściej występują chłoniaki rozlane z dużych komórek B.
Przyczyny:
Najczęstsza przyczyna tego typu chłoniaka to infekcja i genetyka. W większości zachorowań zapalenie błony śluzowej żołądka wywołane jest zakażeniem H. pylori. Bakteria ta nie tylko powoduje przewlekłe zapalenie żołądka z tworzeniem grudek chłonnych i naciekiem zapalnym, ale także towarzyszy wszystkim stadiom rozwoju chłoniaka typu MALT. Chłoniaki wywodzące się z limfocytów T są często następstwem celiakii.
Leczenie:
Nowotwór zdiagnozować można za pomocą badania endoskopowego i histologicznego błony śluzowej. Czasem można wykonać badanie radiologiczne z podaniem kontrastu. Badanie to jest szczególnie użyteczne w rozpoznawaniu nowotworu, rozwijającego się w ścianie żołądka i często nieuwidocznionego podczas gastroskopii. Dodatkowo wykonuje się także badanie USG, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny i laparoskopię, czyli "podejrzenie" żołądka i okolicznych narządów przez specjalny przyrząd wprowadzony do brzucha przez skórę.
Natomiast leczenie chłoniaka typu MALT ograniczonego do ścian żołądka rozpoczyna się od eradykacji, czyli całkowitego usunięcia zakażenia H. pylori. Skuteczna eradykacja prowadzi do samodzielnego ustąpienia chłoniaka u ponad połowy chorych, którzy wymagają następnie jedynie dalszego nadzoru klinicznego i endoskopowego. Często, gdy zaawansowanie raka jest znaczne, zamiast próby wyleczenia pacjenta podejmuje się terapię mającą na celu ulżyć w cierpieniu i nieco wydłużyć życie nieuleczalnie chorego pacjenta.
Powrót do listy