Chłoniak Burkitta należy do grupy chłoniaków nieziarniczych, które najczęściej uaktywniają się w rejonie węzłów chłonnych, a następnie przechodzą do kolejnych narządów (głównie tych w okolicach układu pokarmowego). Ten j chłoniak ma swój początek w rejonie twarzoczaszki (na szczęście guz pojawia się bardzo szybko i przybiera spore rozmiary, dzięki czemu można prędko zareagować) i jest wyjątkowo złośliwy ze względu na jego szybki rozwój.
Czasem może doprowadzić do zgonu nawet w ciągu kilku miesięcy od zachorowania. Najgroźniejszy jest u dzieci, ponieważ to właśnie ta grupa jest najbardziej narażona na zachorowanie. Jak większość chłoniaków jest on wynikiem nadmiernej produkcji limfocytów, w tym przypadku są to limfocyty typu B.
Do jego objawów zalicza się (w zależności od zaatakowanego miejsca): silne bóle brzucha, zatrzymanie stolca, wymioty lub duszności. Wszystkie te przypadki wymagają konsultacji z lekarzem i przeprowadzeniem odpowiednich badań.
Jakie są jego odmiany?
Istnieją trzy odmiany tego chłoniaka: endormiczny, sporadyczny i chłoniak wywołany niedoborem odporności. Endormiczny pojawia się przeważnie w Afryce, Atakuje zarówno dzieci, jak i osoby starsze oraz usadawia się przede wszystkim w układzie pokarmowym (i prawdopodobnie to on był podstawą badań doktora Burkitta), drugi rodzaj chłoniaka stanowi ok. 40% wszystkich zachorowań i zaobserwować go można przeważnie u mężczyzn, natomiast ten trzeci jest skutkiem zarażenia wirusem HIV. Każda z tych odmian charakteryzuje się czterema głównymi fazami chorobowymi.
Pierwsza faza ma miejsce, gdy guz występuje tylko na jednym z narządów, z fazą drugą mamy do czynienia, kiedy zajęte są co najmniej dwie grupy węzłów chłonnych, ale wszystkie znajdują się po jednej stronie przepony, faza trzecia ma miejsce w momencie zajęcia obu stron przepony, natomiast w fazie czwartej chłoniak obejmuje szpik kostny i ośrodkowy układ nerwowy.
Diagnoza i leczenie:
W sytuacji dostrzeżenie któregoś z objawów chłoniaka należy od razu udać się do lekarza, który zleci wykonanie odpowiednich badań w celu wykrycia potencjalnej choroby. Głównym symptomem są powiększone węzły chłonne, ale też wymienione powyżej: mdłości i bóle brzucha czy duszności.
Jeśli lekarz stwierdzi możliwość pojawienia się tej choroby to zleci zleci on wykonanie badania krwi i moczu, a następnie RTG. klatki piersiowej i jamy brzusznej. Dodatkowo można wykonać badanie szpiku kostnego i badania wirusologiczne.
Choroba zazwyczaj daje o sobie znać szybko i intensywnie, dlatego możliwe jest szybkie jej wykrycie i podjęcie natychmiastowych działań. W leczeniu stosuje się głównie chemioterapię, czasami konieczne są interwencje chirurgiczne, jednak w większości przypadków leczona choroba okazuje się uleczalna (leczenie 90% przypadków wykrytych w pierwszej lub drugiej fazie kończy się sukcesem).
Leczenie trwa w granicach 4-7 miesięcy w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Choroba ma tendencje nawrotowe, dlatego nawet po wyleczeniu warto kontrolować stan naszego zdrowia, aby w razie potrzeby móc szybko zareagować.
Powrót do listy