Anorgazmia to niemożność do osiągnięcia orgazmu mimo podniecenia i akceptacji partnera. Przeważnie są to dolegliwości występujące sporadycznie, sytuacyjnie i w określonych okolicznościach.
Wyróżniamy czynniki somatyczne, psychogenne i kulturowe.
Czynniki somatyczne:
- wady wrodzone bądź nabyte narządu rodnego, np. wady statyki macicy, wady wrodzone pochwy,
- zaburzenia hormonalne obniżające libido np. dysfunkcja tarczycy, hiperprolaktynemia, hipoestrogenizm,
- zaburzenia neurologiczne - np. uszkodzenie nerwu sromowego, urazy rdzenia kręgowego,
- zaburzenia w następstwie zabiegów operacyjnych,
- zmiany poporodowe,
- sany zapalne w obrębie narządu moczowo-płciowego,
- hpotonia,
- brak kurczliwości mięśnia Kegla,
- zmiany perimenopauzalne
Czynniki psychogenne:
- traumatyczne przeżycia seksualne z dzieciństwa,
- stany lękowe przy współżyciu: lęk przed ciążą, brak intymności w realizacji zbliżenia,
- czasowe zmniejszenie pożądania seksualnego-np. zły nastrój, przemęczenie fizyczne i psychiczne,
miłość konfliktowa, - konflikty w związku zależne od partnera-brak zapewniania dogodnych warunków przez mężczyznę, niska kultura erotyczna, rzadziej-nieudany dobór partnerski, chęć dominacji mężczyzny w związku,
- niechęć do partnera- świadoma - gdy kobieta zna czynniki niechęci.
- - ukryta - np. związek z mężczyzną niewzbudzającym pożądania,
- zaburzenia osobowości, nerwice, zespoły depresyjne,
- występowanie u kobiety przejawów dewiacyjnego zachowania seksualnego, nieakceptowanego przez partnera,
- problemy seksualne partnera,
- zespół zakodowanych reakcji seksualnych
Czynniki kulturowe:
Purytańskie wychowanie najbliższego środowiska. Skąpa lub brak wiedzy na temat seksualności kobiet.
Anorgazmia przy istnieniu silnej potrzeby seksualnej kobiety może prowadzić do licznych zaburzeń wtórnych:
- psychicznych - o charakterze histeryczno-neurostenicznym,
- somatycznych - długotrwałe przekrwienie bierne w okolicach narządów miednicy mniejszej prowadzi do przerostu w mięśniowej części szyjki macicy, przerostów tkanki łącznej przymacicza.
Leczenie anorgazmii ma za zadanie stworzenie warunków do osiągnięcia orgazmu. Często bywa tak, że przyczyną są nieodpowiednie stosunki partnerów. W związku z tym najczęściej rozpoczyna się terapię od naprawy zakłóconych więzi partnerskich i polepszenia edukacji seksualnej partnera. Wskazane jest przekazanie mu wiedzy o możliwości pobudzania przestrzeni Grafenberga, jednoczesnej stymulacji pochwy i łechtaczki, stymulacji szyjki macicy podczas głębokich ruchów frykcyjnych. W przypadku zaburzeń więzi partnerskiej stosuje się omawiane już przy okazji innych zaburzeń metody treningów partnerskich i desensybilizacji.
Skuteczne okazują się także treningi masturbacyjne, ułatwiające odkrycie wzorców pobudzania sfer erogennych kobiety. Osłabienie mięśnia Kegla można leczyć ćwiczeniami polegającymi na rytmicznym napinaniu i rozluźnianiu grupy mięśni krocza.
Natomiast somatyczne przyczyny anorgazmii leczymy według zasad znanych z ginekologii lub endokrynologii itd.
Powrót do listy