Mononukleoza najczęściej pojawia się między piątym a dwunastym rokiem życia, ale może także występować w późniejszym wieku. Wywołuje ją infekcja wirusem Ebsteina-Barr (EBV).
Zakażenie wywołuje kontakt z zarażoną osobą, która wydziela wirusa w ślinie, (zwana jest także „chorobą pocałunków). Innym czynnikiem może być przetoczenie krwi, czy przeszczep narządów (głównie szpiku). Największa zachorowalność przypada na jesienno-zimowy okres.
Najczęściej spotykanym objawem jest zapalenie gardła oraz migdałów. To powoduje kierowanie chorych do szpitala. Rozwój choroby trwa do siedmiu tygodni. Z początku dziecko zaczyna się skarżyć na bóle głowy, złe samopoczucie oraz brak apetytu. Następnie pojawia się gorączka dochodzącą do trzydziestu osmiu-trzydziestu dziewięciu stopni. Utrzymuje się ona przeważnie od dwóch dni do miesiąca i dłużej. Tuż przed jej wystąpieniem, w trakcie, rzadziej po jej spadku następuje powiększenie uogólnione węzłów chłonnych, przede wszystkim na szyi i z tyłu głowy (tak zwanych potylicznych), co najbardziej zwraca uwagę rodziców. Czasami jest ono tak duże, że sądzą, iż jest to świnka.
Powikłania są rzadkie, ale ciężkie. Przeważnie są to zapalenia wątroby, zmiany hematologiczne, zapalenia mięśnia sercowego, mózgu oraz opon mozgowo-rdzeniowych, zapalenie nerek i śródmiąższowe zapalenie płuc.
Nie istnieje specyficzne leczenie. Leczy się jedynie objawy poprzez: leżenie w łóżku, leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, dieta bogata w witaminy. W przypadkach z nasiloną obturacją górnych dróg oddechowych małopłytkowością czy powikłaniami neurologicznymi stosuje się kortykosteroidy. Nie ma szczepionki przeciwko tej chorobie. Choroba pozostawia trwałą odporność.
Powrót do listy