Anaplazmoza

Anaplazmoza (ludzka anaplazmoza granulocytarna) podobnie jak w przypadku boreliozy jest chorobą odkleszczową. Diagnozuje się ja bardzo rzadko-w Polsce do 2004 roku odnotowano zaledwie trzy przypadki jednak nie oznacza to, że można ją bagatelizować. Nieleczona oprócz ciężkich niewydolności wielonarządowych i krążenia może skutkować także zgonem.

Definicja i przyczyny występowania:
Anaplazmoza jest przenoszona przez kleszcze i wywołują ją bakterie Gram-ujemneAnaplasma phagocytophilum. W przypadku ludzi po raz pierwszy zdiagnozowano ja na początku lat 90. XX w. w USA, gdzie u pacjenta na skutek ukąszenia przez kleszcza wystąpiła ostra reakcja gorączkowa.
Bakterie te głównie można spotkać na obszarze Ameryki Północnej, Europy i Azji. Ich zasięg ma związek z rozprzestrzenianiem się drobnoustroju dzięki ptakom przenoszącym na duże odległości zakażone kleszcze.

Cecha charakterystyczna tego schorzenia jest to, że drobnoustroje mogą żyć w organizmie żywiciela przez wszystkiego stadia jego rozwoju, co sprawia, że bakterie mogą rozprzestrzeniać się oraz infekować kręgowce, będące źródłem zakażenia kolejnych pokoleń kleszczy.

Dominującymi nosicielami są dzikie zwierzęta kopytne (jelenie, sarny itp.) Zarażane są przypadkowo i nie ma to związku z dalszym rozprzestrzenianiem się infekcji.

Ciężko jest zdiagnozować ta chorobe, ponieważ nie jest jeszcze dokładnie znana medycynie oraz ma niespecyficzne objawy. Dodatkowo istnieje niewiele laboratoriów diagnostycznych wykonujących badania w kierunku wykrycia tego mikroorganizmu.

Rozpoznanie:
Identyfikacji dokonuje się za pomocą starannych wywiadów epidemiologicznych i przeprowadzenia dokładnych badań diagnostycznych, które stwierdzą wstępne podejrzenie choroby. Ze względu na brak konkretnego przebiegu tej choroby nie ma tez charakterystycznych objawów. Konsekwencja mogą być koinfekcje z innymi chorobotwórczymi czynnikami odkleszczowymi.
Przeważnie ta chorobe wykrywa się przez badanie krwi. We wczesnych fazach odnotowuje się trombocytopenię, limfopenię oraz leukopenię.

Leczenie:
Wczesna diagnoza jest kluczowa. Dokonuje się jej na podstawie zarówno objawów klinicznych, jak i danych epidemiologicznych. Ponieważ opóźnienie terapii lub też podanie niewłaściwych leków może prowadzić do ciężkiego przebiegu infekcji i powikłań, a nawet śmierci chorego.