Penicillaminum to substancja stosowana w przypadku zatrucia miedzią, nieorganicznymi związkami rtęci, ołowiem, złotem, cynkiem oraz w leczeniu choroby Wilsona (choroba dziedziczna, w której następuje odkładanie się złogów miedzi w niektórych tkankach). Penicillaminum stosuje się w leczeniu chorób skóry i tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym, zwłaszcza w reumatoidalnym zapaleniu stawów opornym na inne metody leczenia.
Skutki uboczne:
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego: osłabienie łaknienia, zaburzenia smaku, nudności, wymioty, uaktywnienie choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Na początku leczenia zwiększa się wrażliwość skóry i może wystąpić utrudnienie gojenia się ran, może wystąpić pokrzywka, swędzenie skóry, gorączka, bóle stawowe, powiększenie węzłów chłonnych. Niekiedy pojawiają się zaburzenia w morfologii krwi: znaczne zmniejszenie ilości białych krwinek, niedokrwistość hemolityczna (spowodowana nadmiernym rozpadaniem się krwinek czerwonych), zaburzenia krzepliwości krwi wynikające ze zmniejszonej ilości płytek krwi oraz białko i krwinki czerwone stwierdzane w badaniach ogólnych moczu, a będące objawami uszkodzenia nerek. Bardzo rzadko występuje łysienie, żółtaczka zastoinowa, niedowłady mięśni, zapalenia trzustki, uszkodzenie nerwu wzrokowego, zmiany skórne o typie liszaja rumieniowatego lub pęcherzycy. Po zastosowaniu u pacjentów uczulonych na penicylinę mogą wystąpić objawy alergiczne.
Przeciwwskazania:
Gdy masz nadwrażliwość na lek oraz na penicylinę, zaburzenia czynności układu krwiotwórczego. Gdy przyjmujesz inne leki, które mogą uszkadzać szpik kostny. Jeśli jesteś lub przypuszczasz, że jesteś w ciąży lub karmisz piersią. Lek jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią.
Powrót do listy
