Kwas borowy posiada nieznaczne właściwości antyseptyczne, wysuszające oraz ściągające, dzięki niemu ziarninowanie przebiega szybciej. Stosowany jest na rany skóry i oparzenia. Natomiast obecny jako jeden składnik preparatów złożonych, przyczynia się do leczenia bakteryjnego zapalenia pochwy, a ponado ostrych zapaleń błony śluzowej nosa. Tetraboran sodu, czyli pochodna kwasu borowego łagodzi zakażenia bakteryjne oraz kandydozę błon śluzowych jamy ustnej, a także zapaleń jamy ustnej i gardła, jeśli występuje, jako składnik preparatów złożonych. Tylko w nieznacznym stopniu jest wchłaniany przez nienaruszoną skórę, czego należy unikać z uwagi na toksyczny wpływ, szczególnie u małych dzieci. Wydalanie kwasu borowego odbywa się przy udziale nerek.
Przeciwwskazania
Wiek do 4. roku życia, rozległe, bądź sączące się rany, duże obszary skóry objęte stanem zapalnym.
Kwas borowy wchodzi w interakcje z preparatami stymulującymi przekrwienie skóry, w konsekwencji istnieje ryzyko zatrucia, poprzez maksymalizację wchłaniania związków boru do krążenia ogólnego. Brak wpływu związków borowych stosowanych w okresie ciąży i laktacji.
Działania niepożądane
Toksyczne właściwości kwasu borowego wynikają z wchłaniania go do krążenia ogólnego, a w następstwie kumulacji tej substancji. Wśród działań niepożądanych wyróżnić można: wymioty, brak apetytu, biegunka, krew w stolcu, osutka, stany splątania, drgawki, uszkodzenia wątroby i nerek, niewydolność krążenia, łysienie, miejscowe podrażnienia. Stosowane w celach leczniczych związki boru, doprowadziły do zgonów małych dzieci.
Powrót do listy
