Wirusy żółtej febry odpowiedzialne są za uszkadzanie komórek wątrobowych (stąd też wywodzi się jej nazwa, czyli żółtaczka - żółta), powodując skazę krwotoczną. Najwięcej przypadków zachorowań odnotowuje się w rejonach subtropikalnych i tropikalnych Ameryki i Afryki. Każdego roku rejestruje się kilkaset przypadków. Śmiertelność wynosi około 5%. Przejście żółtej febry daje trwałą odporność.
Na chwilę obecną nie ma możliwości leczenia tej choroby. Można stosować jedynie leczenie objawowe. Mimo że jest to stosunkowo rzadka choroba, to jednak nie można przy szeroko rozpowszechnionej turystyce wykluczyć możliwości zakażenia tym wirusem. Etiologia wirusowa, choroba przenoszona jest przez gryzonie i małpy za pośrednictwem niektórych gatunków komara Aedes aegypti w strefie tropikalnej. Okres inkubacji wynosi kilka dni.
Chorobę tę poprzedza kilkudniowy okres wylęgania się gorączki, bóle mięśni oraz ogólne osłabienie. Później dołączyć do tego mogą objawy skazy krwotocznej z krwawymi wymiotami i zapaścią. Przebieg może być również łagodny i po 5-6 dniach objawy chorobowe samoistnie ustępują.
Konsekwencją zakażenia jest ciężkie uszkodzenie narządów, zwłaszcza wątroby (objawiające się żółtaczką) oraz naczyń włosowatych (prowadzące do skazy krwotocznej).
Profilaktyka:
Szczepionkę przeciwko tej chorobie przyjmuje się co 10 lat, natomiast pełną ochronę zyskuje się już po 10 dniach. Fakt zaszczepienia wprowadzany jest do międzynarodowego certyfikatu szczepień i tylko on jest uznawany przy wjeździe na teren państw, gdzie istnieje spore ryzyko zarażenia żółtą gorączką.
Leczenie:
Leczenie odbywa się w warunkach szpitalnych na oddziałach zakaźnych (w izolatkach), profilaktycznie wykonuje się szczepienia osób wyjeżdżających na tereny występowania choroby.
Powrót do listy