Istnieją trzy rodzaje skaz krwotocznych. Należą do nich skazy związane z naczyniami (inaczej waskulopatie), skazy związane z płytkami (skazy krwotoczne płytkowe) oraz skazy związane z czynnikami krzepnięcia występującymi w osoczu (tzw. koagulopatie).
Cechą charakterystyczną skaz krwotocznych jest wrodzone lub nabyte zaburzenie krzepliwości krwi, czego skutkiem jest zwiększona skłonność do krwawień. Powszechnie wiadomo, że krew jest tkanką płynną.
Jednym czynników, za którego sprawą niekrzepnięcia krwi śródnaczyniowo w warunkach fizjologicznych, czyli zachowania równowagi układu hemostazy, jest ilość wewnętrznej strony ściany naczynia. Praktyczność tych dwóch mechanizmów, czyli układu utrzymującego płynność krwi w naczyniach krwionośnych (i tym samym zapewniającego jej swobodny przepływ i krążenie) oraz układu warunkującego zdolność do krzepnięcia krwi (tj. zdolność do tworzenia krzepu i zahamowania krwawienia w miejscu przerwania ciągłości ściany naczynia, a więc zabezpieczającego przed nadmierną utratą krwi w sytuacji gdzie doszło do ostrego krwotoku lub wysączenia się jej z naczyń w przewlekłym sączeniu), stanowi jeden z podstawowych warunków bytu i sprawności organizmu.
W związku z powyższym ważne znaczenie kliniczne i duże zagrożenie dla poprawnego działania organizmu mają choroby, których objawami są zaburzenia krzepliwości krwi.
Dodać można także to, że w warunkach fizjologicznych, procesowi krzepnięcia krwi towarzyszą grupy czynników takie jak:
- płytki krwi,
- czynniki krzepnięcia krwi w osoczu,
- ściany naczyń krwionośnych
Wszelkie, pierwotne i wtórne, zaburzenia w fizjologicznej sprawności któregokolwiek z wymienionych czynników mogą przyczyniać się do upośledzenia hamowania krwawienia, czyli krwotoku, i skutkować powstawaniem wielu różnych stanów chorobowych, określanych jako skazy krwotoczne.
Powrót do listy