Strongyloidoza, strongyloidosis, parazytoza, jest spowodowana przez węgorka jelitowegoStrongyloides sterocostalis, nicienia. Cykl rozwojowy tego robaka możliwy jest do przebycia całkowicie w ludzkim organizmie, dlatego też skutkiem autoinfekcji jest wieloletni przebieg choroby.
Larwy tego robaka wnikają przez skórę i błony śluzowe. Naczyniami krwionośnymi wędrują do płuc, oskrzeli i jamy ustnej. Tam zostają połknięte i docierają do jelita cienkiego, w którym dojrzewają. Samice składają jaja, z których powstają larwy, które albo zostają wydalone z kałem, albo przez śluzówkę okrężnicy lub poprzez skórę wokół odbytu, ponownie przedostają się do krwi i rozpoczynają od nowa swój cykl życiowy. Niepowikłana węgorczyca nie daje objawów lub charakteryzuje się bólami brzucha i objawami skórnymi: podczas wędrówki larw przez skórę można zaobserwować drogę, jaką się poruszają. Są to podłużne, rumieniowe zmiany, które swędzą i szerzą się z szybkością 10 cm/godzinę.
Do powikłań węgorzycy zalicza się: biegunkę, wymioty, mdłości, zapalenie jelita grubego, krwotoki z przewodu pokarmowego. Skutkiem takich objawów jest spadek wagi i wyniszczenie organizmu. Węgorczycy może się skończyć śmiercią u osób z obniżeniem odporności.
Rozpoznanie:
Dokonuje się go za pomocą obserwacji, w której dostrzec można charakterystyczne objawy skórne (wybroczyny), stwierdzenie larw w kale, w ślinie, w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych (w przypadku dużego zarażenia), badania immunoenzymatyczne na przeciwciała przeciwko antygenom węgorka.
Leczenie:
Opiera się na podawaniu tiabendazolu i albendazolu. Leczeniu podlega także węgorczyca bezobjawowa.
Powrót do listy