Posocznica

Sepsą (zwaną też posocznicą) określa się zespół objawów organizmu na zakażenie. Dochodzi do niej, gdy do krwi dostają się bakterie, drobnoustroje lub ich toksyny. Za sprawą infekcji uwolnione zostają substancje tzw. modulatory immunologiczne, które oddziałują na błonę naczyń krwionośnych.

Skutkiem tego jest stan zapalny oraz tworzące się skrzepy. W posocznicy istnieje stały dopływ bakterii do krwiobiegu, które mogą się też rozmnażać we krwi krążącej.

Zakażenie może przebiegać na wiele sposobów. Choroba postępuje w bardzo krótkim czasie i bardzo szybko potrafi przeistoczyć się w postać ciężką i być przyczyną niewydolności licznych narządów wewnętrznych i zaburzenia krzepnięcia krwi. Szczególne zagrożenie stanowi postać ostra, która przechodzi w tzw. wstrząs septyczny, a ten z kolei może doprowadzić nawet do śmierci.

W dzisiejszym świecie taka sytuacja ma miejsce coraz częściej. Powodem jest większa liczba zabiegów chirurgicznych oraz starzejące się społeczeństwo. Śmiertelność w przypadku zakażenia sepsą wynosi 16%, ciężką sepsą 36%, a we wstrząsie septycznym – 58% przypadków. Sepsa to poważny problem epidemiologiczno – terapeutyczny, który stanowi nie lada wyzwanie dla współczesnej medycyny.

Przyczyna zakażenia posocznicą

Organizm ulega zainfekowaniu najczęściej na oddziałach intensywnej terapii, gdzie stan zdrowia pacjentów często jest dość poważny, a interwencje chirurgiczne – liczne. W przypadku warunków poza szpitalnych sepsa atakuje głównie dzieci, młodzież, chorych na AIDS, cukrzyków oraz starszych i osłabionych. Narażone są więc najbardziej osoby, których układ odpornościowy nie jest w pełni sprawny.

Przyczyną sepsy mogą być infekcje w obrębie jamy brzusznej, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, infekcje układu moczowego, stan kataboliczny, niedożywienie i niedobory pokarmowe oraz złe warunki higieniczno-sanitarne, obecność w organizmie ciała obcego mogącego wpływać na zakażenie (np. cewniki).

U osoby predysponowanej przyczyną może być każde inne zakażenie. Źródłem zakażenia są przeważnie wykonane zabiegi operacyjne, wiek, wstrząs, uraz, oparzenie, uprzednie leczenie sterydami, lekami immunosupresyjnymi, współistniejące choroby przewlekłe.

Leczenie Posocznicy

Leczenie tego rodzaju schorzenia jest możliwe tylko na oddziale intensywnej terapii, gdzie mogą zostać podtrzymane funkcje narządów wewnętrznych. Leczenie oparte jest przede wszystkim na jak najszybszym usunięciu ogniska będącego źródłem zakażenia. W zależności od rodzaju infekcji stosuje się różne środki leczenia. Należą do nich: antybiotyki, płyny, kortykosteroidy, leki obkurczające naczynia krwionośne i pobudzające kurczliwość mięśnia sercowego, aktywowane białko C i inne. Jeśli leczenie przeciwbakteryjne rozpocznie się u chorego wcześnie, rokowania są korzystne. W niektórych przypadkach liczą się godziny, a nawet minuty. Leczenie sepsy jest długotrwałe, obarczone ryzykiem zgonu pacjenta i dość kosztowne. Średni czas leczenia wynosi około 19 dni.

Profilaktyka Posocznicy

Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania sepsie są szczepienia ochronne. W przypadkach zakażeń okołoporodowych, gdzie zagrożone może być jeszcze nienarodzone dziecko, zakażenie wywołują paciorkowce grupy B.

W tej sytuacji zapobieganie zakażeniu u noworodka (gdy w kanale rodnym ciężarnej wykryto paciorkowce grupy B) polega na profilaktycznym podaniu antybiotyku matce w czasie rozpoczęcia akcji porodowej. Natomiast w szpitalach należy ograniczać procedury inwazyjne, dbać o higienę oraz przestrzegać zasad aseptyki.