Niedobór miedzi

Miedź to pierwiastkiem, którego śladowe ilości znaleźć można we wszystkich rodzajach tkanek organizmu ludzkiego. Najwięcej jest ich w sercu, wątrobie, nerkach i mózgu. Mniejsze ilości występują w gruczołach, kościach i mięśniach.

Aby organizm funkcjonował prawidłowo, należy zapewnić równowagę pomiędzy zawartością miedzi i cynku. Brak takiej równowagi może prowadzić do zaburzeń tarczycy.

Miedź jest składnikiem co najmniej 15 białek ludzkiego organizmu. Jego wchłanianie odbywa się w jelicie cienkim, a potem transportowana jest przez albuminy do komórek wątroby. Z organizmu wydalana jest z żółcią przez przewód pokarmowy.

Występuje jako pierwiastek wiążący w elastynie i kolagenie oraz jako katalizator reakcji białek.

Znaczenie miedzi w organizmie

Miedź przede wszystkim reguluje aktywności wielu enzymów, towarzyszących procesom takim jak oddychanie komórkowe, tworzenie naczyń krwionośnych czy usprawnianie układu immunologicznego.

Jest to pierwiastek śladowy niezbędny do prawidłowego wzrostu, rozwoju oraz funkcjonowania organizmu. Jest potrzebna do wytwarzania komórek czerwonych (erytrocytów), wraz z ich białkiem - hemoglobiną.

Nawet znikomy niedobór miedzi może ograniczyć zdolność białych krwinek do ich działania przeciwzapalnego Ma też bardzo duże znaczenie w procesie produkcji melaniny, czyli pigmentu decydującego o kolorze skóry i włosów.

Miedź zwiększa odporność organizmu i chroni przed wolnymi rodnikami. Od jej ilości w naszym organizmie zależy praca mózgu - zdolność myślenia, zapamiętywania.

W układzie nerwowym uczestniczy w tworzeniu osłonki mielinowej, która ochrania włókna nerwowe oraz uczestniczy w przesyłaniu impulsów nerwowych.

Miedź wspomaga proces tworzenia kolagenu, który jest istotnym białkiem wchodzącym w skład kości, skóry i tkanki łącznej. Może też hamować zanik tkanki kostnej prowadzący do osteoporozy.

Jest bardzo ważna w procesie wchłaniania żelaza i wraz z nim uczestniczy w transportowaniu tlenu do każdej komórki.

Pierwiastek ten jest także potrzebny w metabolizmie esencjalnych kwasów tłuszczowych oraz w wielu reakcjach enzymatycznych.

Zapotrzebowanie

Zapotrzebowanie na miedź jest uzależnione od wieku. W grupie wiekowej 1-3 lata wynosi 1,0 mg, a 4-9 lat - 1,5 mg. Młodzież w wieku 10-18 lat powinna wraz z dietą dostarczać 2,0 mg, a osoby powyżej 19 roku życia około 3,0 mg miedzi.

Miedź w pożywieniu

Pierwiastek ten zaleźć można głównie w: wątróbce, produktach pełnoziarnistych żytnich i pszennych (pieczywo, płatki śniadaniowe, makarony), i niektórych rybach.

Dostarczają jej też skorupiaki (ostrygi, homary, kraby) oraz orzechy włoskie i laskowe, grzyby, ser żółty i czekolada gorzka.

Zielone warzywa strączkowe, zawierają spore ilości miedzi, jak również: karczochy, rzodkiew, czosnek, ziemniaki i pomidory.

Owoce bogate w miedź to awokado, banany i suszone śliwki.

Natomiast bardzo mało tego pierwiastka zawiera mleko, mało przetworzone produkty mleczne, margaryna i miód.

Korzystne efekty przynosi stosowanie preparatów wielowitaminowych z tym pierwiastkiem. Dostępne są w aptekach w postaci tabletek lub kapsułek.

Przyczyny niedoboru

W wielu przypadkach zdarza się, że czynnikiem odpowiedzialnym jest wrodzony niedobór ceruloplazminy - białka wiążącego miedź. Powodują go również zaburzenia wchłaniania - zespoły złego wchłaniania, żywienie pozajelitowe czy zespół nerczycowy.

Wiązanie miedzi w czasie leczenia penicylaminą lub podawania dużej ilości alkaliów wpływa na obniżenie jej poziomu we krwi. Najczęstszym powodem jednak jest dieta uboga w ten pierwiastek.