Marskość żółciowa określana jest jako przewlekła choroba wątroby, której skutkiem są uszkodzenia, a następnie śmierć dróg żółciowych w wątrobie. Żółć to płyn wytwarzany w wątrobie. Pomaga on trawić tłuszcze i wspomaga wchłanianie witamin w niej zawartych. Wyróżnia się pierwotną oraz wtórną marskość żółciową.
Pierwotne marskości żółciowe są to zmiany marskie wątroby, które zaobserwować można w późnym stadium przewlekłego, destrukcyjnego zapalenia dróg żółciowych. W tym przypadku charakterystyczna dla nich jest destrukcja średnich i małych przewodów żółciowych. Dotyczy to przeważnie kobiet po 40 roku życia.
Choroba ta ma podłoże autoimmunologiczne. Często współistnieją z nią inne choroby autoimmunologiczne, np. reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie tarczycy, zespół Sjogrena.
Rozpoznanie potwierdza obraz histopatologiczny bioptatu wątroby. Na chwilę obecną nie jest znane leczenie przyczynowe. Podawanie kwasu ursodeoksylowego jest owocne. Chorzy z nasilonym świądem otrzymują również cholestyraminę, która ma wiązać kwasy żółciowe w jelicie.
Pierwotna marskość żółciowa jest chorobą przewlekłą i prowadzi do marskości wątroby. Leczenie to głównie przeszczep wątroby.
Do rodzaju pierwotnej marskości żółciowej zalicza się pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych. Polega na włóknieniu dróg żółciowych, zarówno wewnątrzwątrobowych, jak i zewnątrzwątrobowych. Ten przypadek także ma podłoże autoimmunologiczne, dotyczy jednak głównie młodych mężczyzn.
Leczenie odbywa się podobnie jak w marskości pierwotnej. Zwężenia dróg żółciowych leczy się za pomocą rozszerzenia z dostępu przezskórnego, a następnie założenia endoprotezy do dróg żółciowych.
Następna odmiana marskości to wtórna marskość żółciowa. Za jej powstawanie odpowiedzialny jest przewlekły zastój, utrudnienia odpływu żółci i zakażenia dróg żółciowych. Jest powikłaniem różnych chorób takich kamica przewodowa, łagodne i złośliwe nowotwory dróg żółciowych i trzustki. Pojawia się raczej rzadko.
Powrót do listy