Zespół Conna, zwany też hiperaldosteronizmem pierwotnym, pojawia się przeważnie między 30 a 50 rokiem życia. Wywołuje go nadczynność kory nadnerczy, które produkują w nadmiarze aldosteron równocześnie hamując aktywność reninową osocza.
Nadczynność wywołana jest na ogół przez łagodny guz nadnercza - gruczolaka albo przerost warstwy kłębkowej kory nadnerczy. Hiperaldosteronizm pierwotny jest zagrożony wystąpieniem udaru mózgu oraz chorób serca: zaburzeń rytmu, zawału.
Hiperaldosteronizm wtórny może być skutkiem zatrucia ciążowego, chorób nerek (nefropatia, zespół nerczycowy, zwężenie tętnicy nerkowej), nadciśnienia, zażywania tabletek antykoncepcyjnych, utraty wody i elektrolitów, nadmiaru potasu, nadprodukcji hormonu adrenokortykotropowego (ACTH) i chorób wątroby. Odmianą hiperaldosteronizmu wtórnego jest marskość wątroby i przekrwienie bierne wątroby. Hiperaldosteronizm wtórny występuje częściej niż zespół Conna.
Obydwa typy hiperaldosteronizmu wykazują podobne symptomy. Są to: nadciśnienie tętnicze oporne, nadmierne pragnienie i oddawanie dużych ilości moczu, osłabienie mięśniowe, bóle i zawroty głowy, obniżenie poziomu potasu i wzrost poziomu aldosteronu we krwi, zwiększone wydalanie aldosteronu z moczem.
Hiperaldosteronizmu pierwotny leczy się za pomocą: adrenalektomii - motodą operacyjną usuwa się go całe nadnercze lub laparoskopii - usunięcie guzka w korze nadnerczy. Dzięki tym zabiegom w większości pacjentów dochodzi do pełnego wyzdrowienia. W przypadku hiperaldosteronizmu wtórnego korzysta się z leczenia farmakologicznego i leczy się przyczynę wyjściową. W trakcie tego leczenia podaje się pacjentowi antagonistę receptora dla aldosteronu - spironolaktonu lub eplerenonu, jeżeli wystąpi przerost kory nadnerczy oraz dla przypadków gruczolaka, który nie można z różnych względów usunąć operacyjnie. U 30% chorych po operacyjnym usunięciu całego nadnercza możliwe jest całkowite odstawienie leków hipotensyjnych ze względu na całkowitą stabilizację ciśnienia tętniczego.
Diagnoza opiera się na tomografii komputerowej, rezonansie magnetycznym, ultrasonografii w przypadku gruczolaka, scyntygrafii kory nadnerczy, cewnikowania żył nadnerczowych, pobrania próbek krwi i oznaczenie stężenia aldosteronu i aktywności reninowej.
Powrót do listy