Depresja

Depresja rozwija się stopniowo i bez symptomów. Etapowo nastrój ulega pogorszeniu, człowiek staje mniej aktywny, nie chce nawiązywać nowych kontaktów z otoczeniem. Zaczyna unikać ludzi, zamyka się w sobie, szuka samotności.

Depresja to powszechną chorobą psychiczną. Rocznie zapada na nią 6-12% dorosłych. Wśród osób w wieku podeszłym jest wyższa i sięga 15%. Niewątpliwie problem ten wyraźnie narasta w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Po 50 roku choroba ta staje się częstym powodem hospitalizacji. Światowa Organizacja Zdrowia stwierdziła, że obecnie depresja stanowi czwarty najpoważniejszy problem zdrowotny na świecie. Kobiety chorują 2-3 razy częściej niż mężczyźni. Głównym problemem okazuje się śmiertelność wynikająca z depresyjnych zaburzeń nastroju. Statystyki dowodzą, że przyczyną zgonu u około 25% pacjentów z depresją jest samobójstwo. Zatem, wśród lekarzy, umiejętność oceny ryzyka samobójstwa winna być tak oczywista, jak umiejętność reanimacji. Często ma to wpływ na dalsze losy chorego.

Choroba w znacznym stopniu wpływa na funkcjonowanie rodzinne, zawodowe i społeczne. Życie pojedynczej jednostki w wyniku tej choroby jest ograniczone. Doprowadza ona do kryzysów małżeńskich, zaburza kontakty z innymi osobami, sprawia, że zmniejsza się wydajność zawodowa, pojawia się absencja w pracy, bezrobocie.

Depresja poporodowa:

Depresja, która pojawia się u kobiet po porodzie, czasem ma ujemny wpływ na rozwój intelektualny dziecka. Dzieci matek depresyjnych mają utrudnione możliwości nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi w wieku dorosłym. Depresja jest jedną z głównych przyczyn zaginięć. Zdarza się (na szczęście bardzo rzadko), że depresja może doprowadzić do zabójstwa - w depresjach z urojeniami pacjenci mogą próbować uwolnić ukochaną osobę od świata, widzianego jako skrajnie okrutny i zły.

Objawy:

W głębokim stanie tej choroby człowiek traci całkowitą nadzieję na lepsze jutro. Pojawiają się urojenia prześladowcze, urojenia winy, samoobwinianie. Chory jest przekonany, że ponosi odpowiedzialność za całe zło tego świata. Problemem są nawet małe kłopoty, ponieważ i za nie się obwinia. Dotyczy to też problemów znajomych czy rodziny, które wyolbrzymia. Często w tym stanie nie widzi dla siebie lepszego rozwiązania jak samobójstwo. Próby samobójcze u osób w depresji są zazwyczaj skuteczne w odróżnieniu od prób samobójczych osób histerycznych.

Od kilku lat samobójstwa oraz ich problem nabrały szczególnego znaczenia. Leki antydepresyjne powodują, iż najpierw cofają się zaburzenia napędu, a przez kolejne parę dni utrzymuje się obniżony nastrój. Największe zagrożenie stwarza okres pomiędzy 10 a 20 dniem zażywania leków.

Obecnie leczenie tej choroby redukuje jej objawy w ciągu kilku tygodni. Zazwyczaj po rozpoznaniu depresji endogennej psychiatra zaleca leczenie szpitalne. Większość cierpiących na to schorzenie wraz z rodzinami nie zdając sobie sprawy z tego, jak poważne jest to schorzenie, stanowczo odmawia, wybierając leczenie w domu. Często to wielki błąd. Przy ciężkiej depresji niezbędna jest, stała opieka i dozór z powodu tendencji samobójczych.

Rokowanie w depresji jest na ogół dobre. Jeśli nie występują tendencje samobójcze, ustępuje ona prawie zawsze. Zażywanie leków skraca czas choroby. Brak objawów nie oznacza jednak zakończenia leczenia. Rodzina powinna pomyśleć o tym, aby skłonić pacjenta do dalszego kontaktu z lekarzem i do ewentualnego kontynuowania terapii.