Agnozja to nietypowa choroba zaliczająca się do grupy chorób neurologicznych, neuropsychologicznych i psychiatrycznych. Termin ten po raz pierwszy został użyty w 1891 roku przez Sigmunda Freuda.
Agnozja forma zaburzenia prawidłowego odbierania i interpretowania bodźców z otoczenia.
Może być to nieprawidłowe odbieranie barw lub ogólny brak widzenia i interpretowania kolorów, a nawet rozpoznawania twarzy.
Zaburzenia powstają nawet pomimo braku zaburzeń mózgowych, czyli prawidłowo działających zmysłach oraz pamięci.
Agnozja należy grupy chorób neurologicznych, a powodują ją najczęściej wady genetyczne w organizmie. Pojawia się także w wyniku udarów, urazów, wad rozwojowych czy guzów mózgów. Uszkodzeniu mogą ulec płaty ciemieniowe w mózgu, które odpowiadają za takie zaburzenia.
Skutki Agnozji:
U osób z tą przypadłością mogą pojawiać się problemy z czuciem, gdyż może dochodzić tutaj nawet do silnych zaburzeń tego właśnie zmysłu. Oprócz problemów z odczuwaniem pojawiają się również niemożności do rozpoznania obiektów, bodźców czy nawet twarzy znajomych osób. Dotyczy to też obiektów, które, mimo że znane pacjentowi to jednak w wyniku choroby nie jest w stanie ich więcej rozpoznać. Agnozję można podzielić na trzy rodzaje:
Agnozja wzrokowa
Najczęstszy jej przypadek, który pojawia się przy uszkodzeniu prawej półkuli mózgu. Polega na trudnościach w rozpoznaniu i nazewnictwie obiektów, którymi mogą być obiekty martwe, przyroda, a nawet znajome osoby.
Agnozja wzrokowa ma kilka postaci:
- Agnozja barw- polega na niemożności w rozróżnianiu barw i kolorów.
- Agnozja twarzy- rzadki przypadek, który polega na braku możliwości rozpoznaniu twarzy osób znajomych, a nawet twarzy własnej.
- Agnozja ciała- trudności w umiejscowieniu poszczególnych partii własnego, jak i obcego ciała.
- Agnozja przestrzenna- trudności w orientacji geograficznej. Chory nie potrafi orientować się w miejscach, w których dokładnie się znajduje, co może spowodować niemożność powrotu do własnego domu.
- Agnozja przedmiotów- trudności w rozpoznawaniu poszczególnych i charakterystycznych cech danego elementu. Łatwo sprawdzić na rysunku bogatym w kilka drobnych szczegółów.
- Agnozja czuciowa - polega na zaburzeniach dotyku. Chory nie potrafi za pomocą dotyku rozpoznać i rozróżnić konkretnych przedmiotów. Pozostają głównie możliwości rozróżniania rozmiaru i faktury przedmiotu, jednak prócz tego, chory nie jest w stanie nic więcej powiedzieć o badanym obiekcie.
- Agnozja słuchowa - w tej sytuacji przeważnie ulegają uszkodzeniu płaty skroniowe, ponieważ objawami agnozji słuchowej są między innymi niemożności w identyfikacji dźwięków, tonów czy melodii. Pacjent może być świadomy własnego problemu i błędów językowych, mimo to nie jest w stanie powtórzyć danej melodii.
Leczenie agnozji:
Najważniejsze jest zdiagnozowanie postaci choroby. Właśnie od tego zależne jest leczenie. W łagodnych przypadkach stosuje się leczenie przyczynowe. Korzysta się z preparatów, które między innymi w swoim składzie zawierają melatoninę, miłorząb japoński czy żeń-szeń. Dzięki nim możliwe jest zahamowanie procesów neurodegeneracyjnych, które zachodzą w mózgu chorego. Często wykorzystywana jest i radioterapia. Wykorzystuje się w niej specjalny strumień energii, którego celem są obszary mózgu dotknięte przez chorobę.
W sytuacji, gdy pacjent ma również objawy agnozji dźwiękowej, czyli uszkodzeniu ulegają nie tylko prawidłowe możliwości odbierania dźwięków, ale również pojawiają się zaburzenia mowy-stosuje się terapię logopedyczną. W najbardziej rozwiniętych przypadkach stosowany jest nawet zabieg chirurgiczny. Jednak do tego zmuszają już problemy, gdy pojawiają się zaburzenia czucia czy choroba jest wynikiem nowotworu lub obrębu mózgu. Przy łagodniejszym leczeniu, np.: logopedycznym, wymagana jest cierpliwość i rozumienie dla chorego, ponieważ proces ten może być żmudny i całkiem długi. Jednak efekty mogą być już satysfakcjonujące.
Powrót do listy