Wyróżnia się cztery główne typy białaczek: ostrą lub przewlekłą białaczkę szpikową i ostrą, lub przewlekłą białaczkę limfocytarną.
Ostra białaczka limfoblastyczna (acute lymphoblstic leukemia-ALL) to nabyte (niedziedziczne) uszkodzenie DNA rozwijających się komórek w szpiku kostnym. Obecnie w większości przypadków przyczyna ostrej białaczki limfoblastycznej nie jest do końca jasna. Istnieje kilka czynników, które można połączyć z ryzykiem jej powstawania.
Głównie są to:
- narażenie na wysokie dawki promieniowania, dokładnie zbadane wśród ludzi pozostałych przy życiu ludzi po wybuchu bomby atomowej w Japonii,
- narażenie na substancje chemiczne takie jak benzen czy gaz musztardowy
- predyspozycja genetyczna
- mechanizmy wewnątrzustrojowe, hormonalne, immunologiczne i inne.
Leczenie:
Pacjenci z ostrą białaczką limfoblastycznej potrzebują natychmiastowego leczenia zaraz po zdiagnozowaniu choroby. Jego głównym zadaniem jest doprowadzenie do remisji, czyli stanu, w którym będą nieobecne we krwi i szpiku białaczkowe komórki blastyczne a obraz krwi obwodowej będzie prawidłowy. W celu osiągnięcia całkowitej remisji potrzebna jest intensywna chemioterapia. W początkowym etapie leczenia pacjentów stosuje się kombinację różnych leków.
Leczenie po uzyskaniu remisji:
Pozostałe komórki białaczkowe, które nie mogą być zidentyfikowane podczas badania krwi i szpiku pozostają po okresie remisji, dlatego optymalne leczenie ALL zakłada potrzebę dodatkowego intensywnego leczenia po uzyskaniu remisji uzależnionego od indywidualnego przebiegu choroby.
Uboczne efekty leczenia:
Po efektywnej chemioterapii, rozwijające się komórki krwi są eliminowane ze szpiku podobnie jak komórki białaczkowe, skutkiem tego jest poważny niedobór erytrocytów (anemia), fagocytów (neutropenia i monocytopenia, wysokie prawdopodobieństwo infekcji) oraz płytek (trombocytopenia, ryzyko krwawień z powodu niskiego poziomu) we krwi.
Powrót do listy