Zwichnięcie stawu łokciowego

Zwichnięcie stanu łokciowego należy do najczęstszych urazów górnej kończyny. Takiemu urazowi towarzyszą także obrażenia tkanek miękkich i torebkowo-więzadłowych. Cięższe przypadki charakteryzują się tym, że konieczna jest wtedy amputacja, jeżeli dojdzie do poważnych obrażeń nerwów i naczyń krwionośnych.

Przyczyny zwichnięcie stawu łokciowego
Najczęściej do zwichnięcia stawu dochodzi przy upadku. Kiedy pośliźniemy się lub potkniemy, mimowolnie wystawiamy ręce do ziemi, aby zamortyzowały upadek. Niestety, zazwyczaj wtedy robimy sobie jeszcze większą krzywdę. Takie zwichnięcia przytrafiają się najczęściej osobom uprawiającym sporty zimowe - jeżdżącym na nartach lub snowboardzie.

Rodzaje zwichnięć stawu łokciowego

• Zwichnięcie nawykowe - powtarzające się, nawracające urazy łokcia. Zazwyczaj są to bezbolesne zwichnięcia, które są łatwe do nastawienia.
• Zwichnięcie po upadku, po urazie
  U chorych, u których zwichnięcia takie pojawiają się bardzo często, mogą wystąpić zmiany zwyrodnieniowo -zniekształcające, zapalenia stawów oraz kości.

Leczenie
Leczenie takiego urazu powinno się rozpocząć zaraz po jego doznaniu. Wskazane jest unieruchomienie ręki na okres co najmniej 3 tygodni (usztywnienie kości znajdujących się powyżej i poniżej stawu). Podczas wizyty w ośrodku zdrowia, lekarz sprawdza uważnie, czy nie wystąpiły inne obrażenia takie jak złamania kości, uszkodzenia nerwów lub naczyń krwionośnych, uszkodzenie tętnicy. Sprawdzany jest puls w nadgarstku, stan skóry oraz obrzęki.

Poza samym unieruchomieniem zaleca się:

• nieforsowanie ramienia
• rehabilitacje,
• fizykoterapie,
• masaż tkanek głębokich okolic stawu,
• kinazyterapie,
• terapię manualną,
• kinesiotaping,
• neuromobilizację (w przypadku uszkodzenia nerwów).

Powikłania

Najczęstszymi możliwymi powikłaniami takiego uraz są przykurcze stawu łokciowego. Ich objawem jest przeważnie trwała dysfunkcja stawu oraz upośledzone zdolności manualne.

Kolejnym powikłaniem mogą być skostnienia. Dochodzi do nich wskutek zwłóknienia przyczepów mięśniowych i torebki stawowej i mogą one ograniczyć częściowo zakres ruchu. Kiedy jednak dojdzie do skostnienia śródmięśniowego, ruchy reki stają się znacznie ograniczone.