Staw barkowo - obojczykowy zlokalizowany jest między obojczykiem a łopatką i jest w niewielkim stopniu ruchomy. Przy niektórych urazach dochodzi do jego zwichnięcia i ma to miejsce przeważnie wskutek bezpośredniego silnego uderzenia.
Mechanizm urazu
Do urazu przeważnie dochodzi wskutek bezpośredniego upadku na ramię lub na wyprostowaną rękę. W takich sytuacjach obojczyk opiera się o klatkę piersiową, a łopatka zostaje popchnięta w dół, co powoduje uszkodzenia w obrębie stawu oraz otaczających go wiązadeł. Czasami uszkodzony zostaje także przyczep mięśnia naramiennego lub czworobocznego do obojczyka, a także złamany zostaje wyrostek barkowy, obojczyk czy wyrostek kruczy.
Najczęściej do takich urazów dochodzi przy uprawianiu sportów kontaktowych, takich jak np. jeździectwo, kolarstwo, wrestling czy narciarstwo.
Uraz na poziomie barkowo – obojczykowym często prowadzi do uszkodzenia struktur więzadeł zabezpieczających stabilność całego stawu. Konsekwencją może być nasilony rozwój zmian zwyrodnieniowych, a w związku z tym ograniczenia funkcji stawu.
Stopnie uszkodzenia stawu
Istnieje sześć stopni uszkodzenia stawu barkowo – obojczykowego, które określane są na podstawie tego, w jakim stopniu przemieścił się obojczyk oraz jaki jest poziom uszkodzenia struktur więzadłowych:
- Pierwszy stopień charakteryzuje się jedynie niewielkim naciągnięciem torebki stawowej, bez jej większego uszkodzenia,
- Przy drugim stopniu powstaje mała niestabilność przednio – tylną, która świadczy o uszkodzeniu wiązadeł barkowo – obojczykowych,
- Charakterystyczna dla stopnia trzeciego jest niestabilność góry – dół, którą diagnozuje się po obciążeniu rąk ciężarkami o masie 4,5 – 6 kg.
- Przy stopniu czwartym dochodzi do przemieszczenia się obojczyka, któremu towarzyszy uszkodzenie mięśnia czworobocznego,
- Stopień piąty i szósty oznacza duże przemieszczenie obojczyka z uszkodzeniem torebki stawowej, zerwaniem więzadeł barkowo – obojczykowych oraz kruczo – obojczykowych.
Diagnoza
By zdiagnozować stopień uszkodzenia, konieczne jest przeprowadzenie dokładnych badań lekarskich. Na początku, pacjent z reguły pokazuje miejsce, w którym odczuwa dotkliwy ból. Później diagnozy dokonuje się za pomocą odpowiednich testów klinicznych. W przypadkach trudnych do rozróżnienia sięga się do badań dodatkowych takich jak RTG czy USG.
Wskazane jest by pacjent, zawsze był przebadany klinicznie i by dodatkowo potwierdzić wynik badaniem obrazowym. Ma to związek z tym, że w niektórych przypadkach same zdjęcia przypisują nadmierną rolę stawowi w generowaniu bólu okolicy barku.
Leczenie zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego
Podwichnięcia, czyli urazy pierwszego stopnia leczone są zachowawczo. W tym przypadku zalecany jest odpoczynek, przykładanie lodu, przyjmowanie łagodnych środków przeciwbólowych oraz unieruchomienie stawu na jakiś czas. Później, stosuje się fizjoterapię, która ma za zadanie zmniejszenie bólu oraz przywrócenie pełnego zakresu ruchu.
Cięższe przypadki wymagają zastosowania farmakoterapii połączonej z tzw. ostrzyknięciami do-stawowymi, które mają przynieść pacjentowi zmniejszenie dolegliwości bólowych. Niekiedy jednak są one wykonywane nieprawidłowo i nie trafiają w światło stawu. W związku z tym powinno się je wykonywać pod kontrolą USG. Po 2-3 dniach od podania środka, możliwe jest dalsze stosowanie fizjoterapii.
W przypadku dużej niestabilności należy przeprowadzić zabiegi chirurgiczne, dzięki którym możliwa jest stabilizacja obojczyka względem wyrostka barkowego. W bardziej powikłanych przypadkach jest to w zasadzie jedyne rozwiązanie.
Powrót do listy