Mianem zespołu pęcherza nadreaktywnego określa się stan, w którego trakcie pojawia się częstomocz, parcia naglące oraz nietrzymanie moczu, gdy nie towarzyszą temu inne choroby, które mogłyby być odpowiedzialne za tego typu objawy. Takie dolegliwości niekoniecznie muszą występować razem. Przeważnie towarzyszą zaburzeniom seksualnym lub schorzeniom jelita grubego (np. zaparciom).
W celu potwierdzenia tej choroby należy przede wszystkim wykluczyć obecność innych, które mogą objawiać się w ten sam sposób. Należy wyeliminować cukrzycę oraz zakażenia układu moczowego i płciowego. Wspomniane wcześniej występować mogą także przy chorobach nerek oraz zespole jelita wrażliwego.
Aby wykluczyć powyższe schorzenia, wykonuje się badanie ilości moczu, który mimowolnie „wycieka” z pęcherza. Pacjentka na kilka godzin zakłada wkładkę, która jest ważona przed i po teście.
Czasami wykonuje się także badanie USG jamy brzusznej, dzięki któremu można ocenić ilość moczu zalegającego w pęcherzu. Kolejnym sposobem jest badanie urodynamiczne, w którego trakcie zbiera się pomiary czynności poszczególnych części układu moczowego, od których zależy trzymanie moczu.
Ostatecznie, w razie podejrzenia problemów neurologicznych, wykonywany jest rezonans magnetyczny.
Bardzo istotny dla rozpoznania zespołu pęcherza nadreaktywnego jest wywiad z pacjentem. W przypadku gdy podejrzewa on u siebie tę chorobę, powinien przeprowadzać notatki: kiedy i ile oddaje moczu, w jakich sytuacjach, jakie dolegliwości temu towarzyszą.
Objawy Zespółu nadreaktywnego pęcherza
Pierwszym, charakterystycznym objawem jest częstomocz, czyli jak nazwa wskazuje, częste oddawanie moczu, zwykle małymi porcjami. Następnym objawem są parcia naglące, czyli nagła, niepohamowana potrzeba oddania moczu.
Przyczyną takich objawów są nieprawidłowe skurcze pęcherza, pojawiające się w trakcie jego wypełniania. W niektórych przypadkach pojawić się może także nietrzymanie moczu, które w dużej mierze wynika z parcia. Jest to mimowolny wyciek moczu.
Dlaczego tak się dzieje?
Za czynniki przyczyniające się do powstawania takich objawów uważa się stres oraz silne emocje, a także nagłe zmiany temperatur, a nawet szum wody cieknącej z kranu.
Takie dolegliwości w znaczny sposób oddziałują na życie pacjentów. Zwykle rezygnują oni z dotychczasowej pracy, ponieważ mogą zdarzyć się sytuacje, że dana osoba nie dotrze do toalety na czas. Muszą więc zmienić środowisko na takie, które pozwala im opanować tę chorobę.
Przyczyną tej choroby może być także przerost gruczołu krokowego, operacje miednicy i choroby neurologiczne, takie jak Alzheimer, Parkinson, stwardnienie rozsiane lub udar mózgu. Najczęściej jednak nie udaje się ustalić konkretnego powodu zespołu pęcherza nadreaktywnego.
Leczenie Zespółu nadreaktywnego pęcherza
Przy wczesnym stadium tej choroby warto skorzystać z domowych metod leczenia.
Pierwszym i chyba najważniejszym zaleceniem jest ćwiczenie mięśni Kegla. Są to mięśnie łonowo-guziczne, które wyćwiczone ułatwiają poród, zapobiegają nietrzymaniu moczu oraz zapewniają satysfakcję seksualną.
W przypadku gdy domowe sposoby okażą się nieskuteczne, warto udać się po poradę do lekarza. Ten rodzaj schorzenia leczy się główne farmakologicznie, zależnie od indywidualnych potrzeb pacjenta.
Gdy nawet to nie wystarcza to zwykle zaczyna się terapia polegająca na wstrzykiwaniu neurotoksyn, które są skuteczne i działają długotrwale (nawet do 9 miesięcy).
Gdy nawet to zawodzi, chory może poddać się operacji chirurgicznej, mającej na celu odnerwienie pęcherza.
Powrót do listy