Zespół hipereozynofilowy

Zespół hipereozynofilowy jest schorzeniem układu biało-krwinkowego. W trakcie tej choroby dochodzi do zwiększenia poziomu granulocytów kwasochłonnych w krwi obwodowej. Przeważnie podstawą tej choroby są reakcje alergiczne lub zakażenie pasożytami.

Przyczyny zachorowań na zespół hipereozynofilowy

zespół hipereozynofilowy wtórny / reaktywny - towarzyszy chorobom alergicznym, zakażeniom pasożytami, chłoniakom, chorobom zapalnym układu pokarmowego, sarkoidozie oraz innym schorzeniom,
zespół hipereozynofilowy pierwotny - jego przyczyną nie jest reakcja immunologiczna. W tym przypadku za przyczynę choroby uważa się zaburzenia w komórkach szpiku chorego - na przykład w trakcie ostrej białaczki szpikowej lub zespołu mielodysplastycznego,
zespół hipereozynofilowy samoistny / idiopatyczny - nie wiadomo co odpowiada za jego powstawanie. Ten typ choroby wywołuje uszkodzenia serca, układu nerwowego i skóry.

Poziom granulocytów kwasochłonnych (eozynofili) zwiększa się przeważnie przy zakażeniach pierwotniakami, nicieniami, larwami, włośniem krętym, tasiemcem lub glistą - ogólnie mówiąc, pasożytami.
Zespół hipereozynofilowy pojawia się także przy infekcjach wirusowych lub bakteryjnych. W takich przypadkach poziom eozynofilów wacha się wskutek skoków hormonów, stresu, emocji, zmęczenia.

Leczenie Zespółu hipereozynofilowego
Gdy mamy do czynienia z ciężką odmianą tej choroby zaleca się jak najszybsze rozpoczęcie leczenia, które oparte jest przede wszystkim na obniżeniu poziomu eozynofilów we krwi.
Jeżeli choroba przebiega umiarkowanie, leczenie uzależnione jest od wyników badań chorego. Zazwyczaj jako leki stosuje się prednizon, interferon alfa i imatinib.