Zespół chylomikronemii to rzadkie schorzenie. Jego rozpoznania dokonuje się przeważnie przy innych badaniach i cechuje go znaczne stężenie triglicerydów. Skutkiem braku leczenia może być pojawienie się innych niebezpiecznych chorób.
Ten rodzaj choroby należy do grupy dyslipidemii i za jej powstawanie przeważnie odpowiedzialny jest wpływ czynników środowiskowych, do których zalicza się nieodpowiednią dietę, małą aktywność fizyczną lub palenie tytoniu. W moczu osób dotkniętych tym zespołem stale nawet na czczo, obecne są chylomikrony. To duże lipoproteiny, których zadaniem jest transport, pochodzących z pokarmu m.in. trójglicerydów, fosfolipidów i cholesterolu, z jelita cienkiego do wątroby i mięśni. Największa intensywność chylomikronemii przeważnie występuje pomiędzy 3 i 6 godziną od spożycia posiłku bogatego w tłuszcz. Następnie stężenie lipoprotein spada, są bardzo szybko usuwane z krwi. Po 12 godzinach bez posiłku nie powinno być ich już w naszym organizmie. Zespół chylomikronemii nie przyczynia się do zwiększenia ryzyka powstawania miażdżycy, czyli choroby niedokrwiennej serca, jednak powoduję on napadowe bóle brzucha i może prowadzić do ostrego zapalenia trzustki.
Przyczyny Zespół chylomikronemii
Za postawianie tego schorzenia odpowiedzialne są dwa czynniki. Pierwszy, czyli tzw. pierwotny jest spowodowany uwarunkowaniami genetycznymi, a konkretnie brakiem enzymu rozkładającego trójglicerydy, jakim jest lipaza lipoproteinowa lub niedobór apoproteiny C II, która pełni funkcję aktywowania w organizmie tego enzymu. W takiej sytuacji stwierdza się chylomikronemie bez zwiększonego stężenia VLDL (lipoproteina bardzo małej gęstości) nazywaną hiperlipoproteinemią typu I wg Fredricksona. Bardzo rzadko jest to odpowiedzialne za ujawnianie się w dzieciństwie.
Za wtórną przyczynę uważa się nieodpowiedni tryb życia. Powstawaniu tej choroby sprzyjać może nadużywanie alkoholu czy otyłość. Niekiedy dolegliwość ta występuje na skutek nieprawidłowo kontrolowanej cukrzycy typu 1 (niedobór insuliny). Wówczas mamy do czynienia z chylomikronemia na czczo oraz podwyższonym stężeniem VLDL (hiperlipoproteinemia typu V). Jest to częściej spotykany powód występowania choroby i zazwyczaj uwidacznia się w dojrzałym wieku.
Leczenie Zespół chylomikronemii
Osoba cierpiąca na chylomikronemie powinna zadbać o zmianę diety. Powinna ona zawierać niewielkie ilości tłuszczu. Co więcej, chory powinien dostarczać mniej niż 10% kalorii potrzebnych organizmowi. Takiemu ograniczeniu podlegają zarówno tłuszcze nasycone, czyli pochodzenia zwierzęcego, jak i nienasycone, które mają głównie pochodzenie roślinne. Wynika to z tego, że chylomikrony tworzą się z każdego rodzaju tłuszczu. W przypadku hipolipoproteinemii typu V należy także ograniczyć spożywanie cukrów prostych.
Choremu także nie wolno spożywać alkoholu. Środek ten, u pacjentów dotkniętych tą dolegliwością,
mocno nasila hipertrójglicerydemię. Połączenie alkoholu z tłuszczem może powodować gwałtowny wzrost stężenia TG i ostre zapalenie trzustki.
Przy tej chorobie stosuje się też farmakoterapię. W tym celu podaje się choremu fibraty. Dzięki nim zmniejszeniu ulega synteza VLDL oraz nasilają one aktywność lipazy lipoproteinowej. Konsekwencją tego jest szybsze usuwanie chylomikronow z osocza krwi. Można także wspomagać się suplementami wielonienasycocnych kwasów tłuszczowych omega-3 (oleje rybie), które hamują syntezę VLDL w wątrobie. Dawka dozwolona to 4g/dzień. Najlepiej jednak, gdy dietę osobiście dopasuje lekarz. Najważniejsze to rygorystyczne jej przestrzeganie.
Powrót do listy