Zespół Aspergera

Czynniki powstawania choroby
Nie wiadomo jeszcze konkretnie, co konkretnie powoduję tę chorobę. Wiadomo, jednak że chorzy mają ją od urodzenia. Najwięcej objawów występuje w dzieciństwie w wieku 7-8 lat. Później choroba staje się coraz mniej uciążliwa i coraz trudniej o odpowiednią diagnozę. Uważa się, że za tę dolegliwość odpowiedzialne są przede wszystkim: czynniki genetyczne, szczególną rolę odgrywa gen EN2 na chromosomie 7, a także geny na chromosomach 3,4 i 11, im starszy ojciec, tym zwiększa się szansa na to, że dziecko też będzie cierpiało na to zaburzenie. Po 40. roku życia ryzyko znacznie wzrasta, bardzo istotny jest okres ciąży, zwłaszcza tuż przed samym porodem; ryzyko uszkodzenia ośrodka układu nerwowego dziecka, zakażenia i infekcje płodu oraz macicy, oraz wszelkie urazy okołoporodowe mogą odpowiadać za powstawanie zaburzeń motorycznych u dziecka, zakażenie toksoplazmozą, większość ludzi pozostaje jedynie nosicielami tej pasożytniczej choroby, ale mimo wszystko jej rozwój może oddziaływać niekorzystnie na zdolności poznawcze dziecka, mózgowe porażenie dziecięce, czyli tak zwane uszkodzenie mózgu w trakcie wczesnego dzieciństwa, które powoduje blokowanie rozwoju, wszelkie poważne infekcje, głównie te mające wpływ na na stymulację i prawidłowy przepływ hormonów w mózgu.

Objawy tej choroby to przede wszystkim:

• unikanie kontaktów z rówieśnikami,
• niechęć do rozmowy lub bardzo zawężone tematy rozmów związane z ulubionymi czynnościami dziecka,
• skąpe wypowiedzi, bez emocji,
• bardzo ścisłe formułowanie wypowiedzi, naszpikowane specjalistycznym słownictwem,
• pogrążanie się dziecka we własnym świecie i wybranych przez nie zainteresowaniach (czasami dziwacznych),
• zaburzenie reakcji na świat zewnętrzny: ludzi i bodźce sensoryczne,
• brak umiejętności przystosowania się do nieoczekiwanych sytuacji, brak podejmowania prób i chęci do sprostania sytuacji,
• nierozumienie subiektywizmu osób z zewnątrz, przypisywanie wszystkim ludziom własnych schematów myślowych, opartych na sztywnej logice.

Dzieci z ZA żyją własnym światem wewnętrznym i nie mają chęci oraz potrzeby interakcji ze światem zewnętrznym. Są pochłonięci swoimi zainteresowaniami, wskutek czego mogą w nich osiągać wybitne osiągnięcia.

Diagnoza
Przede wszystkim należy obserwować dziecko. Nie powinno się panikować w razie dostrzeżenia niepokojących objawów. Dzieci też mają gorsze okresy związane np., ze zmianą szkoły i poznawaniem nowych osób. Gdy jednak niektóre z powyższych objawów utrzymuje się przez długi czas lub przybierają na sile, to w takiej sytuacji powinniśmy skorzystać z porady specjalisty.

Na czym polega terapia
Terapia przynosi efekty jedynie przy współpracy terapeuty oraz rodziców, razem z dzieckiem. Dziecko nie powinno być traktowane jako niepokorne czy złośliwe, bo skutkiem tego będzie jedynie jego izolacja. Postarajmy się poznać jego świat, bo wbrew pozorom i ogólnej postawie tych dzieci, są one dużo bardziej wrażliwe, niż nam się wydaje.

Wszyscy powinni zrozumieć, że to schorzenie jest nieuleczalne i w związku z tym nie powinniśmy z nim walczyć. Warto nauczyć dziecko jak radzić sobie w życiu, by było szczęśliwe i mogło spokojnie rozwijać swoje pasje, ale nie próbujmy go zmieniać na siłę. Zespół Aspergera często jest przyczyną wielu sukcesów zawodowych naszego dziecka, jeżeli nie będziemy mu w tym przeszkadzać.

Wskazane jest opracowanie indywidualnego sposobu na komunikowanie się z nim. Nie mielibyśmy pretensji do dziecka, że nie rozumie chińskiego, więc dlaczego mielibyśmy je mieć w tym przypadku? Przy budowaniu metody komunikacji z dzieckiem, dodatkowo zacznie wytwarzać się więź emocjonalna. Gdy jej podstawą będzie zaufanie oraz szacunek to w takim przypadku dziecko otworzy się na budowanie nowych relacji z innymi, także z rówieśnikami- nie oczekujmy jednak, że nasze dziecko stanie się nagle duszą towarzystwa. To powolny i trudny proces, a początkowe porażki dziecka w kontaktach z rówieśnikami będą bardzo trudno do naprawienia.

Rodzaje terapii
Istnieje wiele metod dzięki, które pomagają żyć z tą chorobą. Ich głównym zadaniem przede wszystkim jest pobudzenie dziecka do reagowania na świat zewnętrzny oraz wytworzenie w nim podstawowego zainteresowania i nauka komunikacji.

Najpopularniejsze terapie to:

• Terapia poznawczo - behawioralna - w jej trakcie dziecko uczy się jak rozpoznawać emocję swoje oraz otoczenia, a także, w jaki sposób może kontrolować własne zachowania.
• Terapia "holding" - budowanie ścisłej relacji emocjonalnej pomiędzy rodzicami i dzieckiem.
• Terapia niedyrektywna - pomiędzy dzieckiem a terapeutą. W trakcie tej terapii terapeuta obserwuje zachowanie dziecka i stopniowo zaczyna naśladować jego zachowanie. Taka forma kontaktu budzi zainteresowanie.
• Terapia sensoryczna - dzięki tej terapii dziecko nauczy się funkcjonować we własnym rytmie, bez narzucania stereotypowych zachowań. Powinna być stosowana nie tylko podczas sesji z psychoterapeutą, ale także w domu.
• Leczenie farmakologiczne - nie ma typowych leków dla leczenia ZA, wykorzystuje się głównie leki wspomagające stabilizację nastroju, m.in.: selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, leki neuroleptyczne, leki sympatykoliczne, antagoniści receptorów dopaminowych.

Na chwilę obecną nie ma jednej konkretnej metody leczenia tej choroby. W związku z tym należy dobierać ją indywidualnie do potrzeb dziecka i cały czas obserwować, na jakim etapie komunikowania się jest nasze dziecko. Warto wiedzieć, że w każdym przypadku najważniejsza jest cierpliwość oraz wyrozumiałość opiekunów, oraz niewzbudzanie w dziecku dodatkowego poczucia odmienności.