Istnieje kilka teorii opisujących ten rodzaj fenomenu: człowiek kupuje z konieczności (kupuje, bo tego potrzebuję), z czystego hedonizmu (kupuję, bo chcę tego), żeby być modnym (kupuję, bo chcę znajdować się na topie) lub, cytując psychoanalityków, kupuję, żeby zastąpić tym coś, czego potrzebuję, lub czego mi brakuje w życiu, żeby poprawić sobie humor itp.
Ostanie dwie formy objawiają się niekontrolowanymi zakupami zupełnie niepotrzebnych przedmiotów i może być to interpretowane na wiele sposobów. J. Lejoyeux określa to mianem "strategii mającą na celu wydobycie się ze stanu depresyjnego". Inaczej mówiąc, jest to prosty i szybki sposób na pokonanie smutku, samotności, frustracji lub nawet gniewu, dzięki któremu można przekształcić te uczucia w radość, poczucie siły i kompetencji. R.J. Faber i T.C. O'Guinn uważają, że stanowi to metodę na podwyższenie poczucia własnej wartości i walkę z frustracją i depresją, za które odpowiedzialny jest obniżony poziom substancji wytwarzanej przez mózg, zwanej serotoniną. Serotonina odpowiada za emocje i ogólnie rzecz biorąc nastrój. Jednocześnie, Pasca uważa, że jest to kamuflaż mający na celu "ochronę przed stresem za pomocą rytuału poprawiającego nastrój". Na przykład, za nałogiem kupowania, która dotyka głównie kobiety, stoi strach przed byciem nieatrakcyjną".
W Polsce zakupoholicy na tę chwilę nie mogą liczyć na profesjonalne leczenie. Polacy są wyjątkowo podatni na ten rodzaj schorzenia, o wiele bardziej niż mieszkaniec Europy Zachodniej - przez lata egzystował w systemie, zmuszającym go do tego by kupował faktycznie to, co było mu potrzebne i nie występowało przy tym przekonanie o konieczności oszczędzania. Pamiętając problemy z kupnem podstawowych produktów, był przyzwyczajony, aby kupować, co się da i ile się da. Wraz z transformacją ustrojową wśród polaków doszło do drastycznej zmiany podejścia do zakupów i wydawania pieniędzy.
Powrót do listy