Wyspiak trzustki stanowią najczęściej występujący nowotwór wydzielniczy trzustki. Każdego roku ta choroba jest rozpoznawana u 4 osób na milion. 90% przypadków tego nowotworu nie jest złośliwa. Wyspiak wydzielający insulinę określa się też często insulinomią.
Choroba objawia się przeważnie między 40. a 60. rokiem życia. Badania wskazują, że kobiety zapadają na nią do 2 razy częściej niż mężczyźni, ale to u mężczyzn przybiera częściej złośliwy charakter. Insulinomia najczęściej pojawia się w trzustce, ale gruczolak wydzielający insulinę może pojawić się również np. w ścianie dwunastnicy czy wnęce wątroby.
Przyjmuje zwykle postać pojedynczego, czerwonobrunatnego, o niewielkiej średnicy guza. Daje często przerzuty do węzłów chłonnych i wątroby.
Objawy
W prawie wszystkich przypadkach gdzie występuje wyspiak wydzielający insulinę, objawy są rezultatem hipoglikemii. Stosunkowo rzadko natomiast wynikają z samej obecności guza. Do najczęstszych objawów zalicza się: omamy, zaburzenia widzenia, drgawki, majaczenie, splątanie, senność, przejściowe problemy motoryczne. W przypadkach najcięższych choroba może prowadzić do śpiączki.
Objawami powiązanymi ze współwystępowaniem hipoglikemii mogą być: nadmierne pocenie, drżenie rąk, zblednięcie powiek, kołatanie serca. Warto wiedzieć, że to schorzenie bywa często mylone z zaburzeniami funkcji ośrodkowego układu nerwowego. W związku z tym czasami u osób cierpiących na insulinemię błędnie rozpoznaje się schorzenia psychiczne czy neurologiczne.
Właściwe rozpoznanie choroby wynosi od kilku dni do nawet 30 lat!
U większości osób z hipoglikemią dochodzi do otyłości. Występuje ona więc u 40% chorych na wyspiaka trzustki. U co 6 pacjenta zaś odnotowuje się zaburzenia rytmu serca i wahania wartości ciśnienia tętniczego.
Diagnostyka
By rozpoznać to schorzenie, należy wykonać tzw. test głodowy. Dzięki niemu możliwe jest określenie stężenia proinsuliny w surowicy. Dodatkowo przed operacją stosuje się endosonografię, tomografię komputerową spiralną, scyntygrafię, one stop- shop NMR.
Leczenie
Wstępnie wprowadza się leczenie farmakologiczne. Zazwyczaj dzięki niemu możliwe jest ustabilizowanie stanu chorego oraz odłożenie zabiegu operacyjnego do czasu zlokalizowania zmiany i zaplanowania dalszego postępowania. Podawany lek to diazoksyd, który normalizuje glikemię i u około 60% chorych hamuje wydzielanie insuliny.
Diazoksyd nie wpływa jednak na samą wielkość gruczolaka. Lek ma także wiele skutków ubocznych. Przy tej chorobie korzysta się także z takich leków jak: diuretyk tiazydowy, werapamil, propranolol, fenytoina, prednizon, glukagon.
Klasyczna radioterapia zwykle nie przynosi satysfakcjonujących wyników, ale ciekawym rozwiązaniem dla złośliwych gruczolaków wydają się radiofarmaceutyki.
Leczenie operacyjne przeprowadzane jest z wyboru. Jest ono uzależnione od lokalizacji i wielkości zmiany. Często zaleca się wyłuszczanie guza, co u 90% chorych gwarantuje przeżycie. Czasem konieczne jest usunięcie trzustki tzw. pankreatektomia.
Warto dodać, że chorzy na wyspiaka wydzielającego insulinę powinni wystrzegać się okresów głodzenia. Posiłki należy jeść często, również w nocy. Pacjentom proponuje się też dodawanie do posiłków mąki kukurydzianej, która ma działanie spowalniające wchłanianie pokarmu z jelit.
Powrót do listy