Epispadiasis stanowi wadę wrodzoną cewki moczowej i zewnętrznych narządów płciowych, którą głównie dotyczy noworodków obu płci, ale z przewagą chłopców. Do jej objawów zalicza się to, że ujście zewnętrzne cewki moczowej znajduje się na grzbietowej powierzchni prącia: cewka jest niezrośnięta, prącie krótkie i płaskie, zagięte ku górze, obserwujemy także nadmiar napletka od dołu.
Rozszczepiona cewka moczowa ma postać rynienki i pokrywa ciała jamiste prącia. Wada może być obecna przy innych wadach rozwojowych: z wynicowaniem pęcherza moczowego, z rozszczepieniem spojenia łonowego, z niezstąpieniem jąder, z przepukliną. Wierzchniactwo stanowi najłagodniejszą formę zespołu wynicowania. Istnieją jego dwa rodzaje: wierzchniactwo niecałkowite i wierzchniactwo całkowite. Niecałkowite wierzchniactwo można rozróżnić na wierzchniactwo żołędziowe, czyli ograniczone do żołędzi oraz wierzchniactwo prąciowe, czyli dotyczące całego trzonu prącia. Przy wierzchniactwie całkowitym ma miejsce niezrośnięcie się całej cewki moczowej wraz z obydwoma zwieraczami. W takim przypadku chory zupełnie nie trzyma moczu, a prącie jest krótkie, ma płaską budowę i jest zagięte ku górze, ukryte w poprzecznym fałdzie skórnym.
Wierzchniactwo dotyczy ok. 1:150000 żywo urodzonych dzieci, a 4 razy częściej dotyczy chłopców. Gdy wystąpi u dziewczynek, to zaobserwować można zmiany w budowie łechtaczki, która jest zupełnie rozszczepiona na dwie części, wargi sromowe słabo rozwinięte, a cewka moczowa niewykształcona. W wierzchniactwie, między rozdwojoną łechtaczką znajduje się ujście pęcherzowe, a poniżej ujścia pęcherzowego widać wejście do krótkiej pochwy. Wierzchniactwo powoduje nietrzymanie moczu u większości chorych chłopców i u wszystkich chorych dziewczynek.
Leczenie przeważnie jest stosowane między 2-3 rokiem życia. W jego trakcie dokonuje się rekonstrukcji plastycznej i wykonuje zabiegi umożliwiające trzymanie moczu.
Powrót do listy