Trądzik pospolity to bardzo często spotykana dolegliwość. W okresie dojrzewania pojawia się w wielu różnych odmianach klinicznych u większości młodzieży. W przypadku dziewcząt szczyt zachorowań wynosi między 14. a 17. rokiem życia, natomiast u chłopców pomiędzy 16. a 19. rokiem życia.
U większości (80%) chorych zmiany ustępują w 22.-23. rokiem życia. Szacunkowo u 85% pacjentów z trądzikiem występuje łagodna postać choroby, a u 15% - ciężka.
Istnieje wiele przyczyn trądziku i są one związane z wieloma czynnikami przyczynowymi, takimi jak: łojotok, zaburzenia rogowacenia naskórka przy ujściu mieszka włosowego, aktywność hormonów płciowych, zakażenia bakteryjne.
Na chwilę obecną nie wyjaśniono udziału czynników genetycznych w patogenezie trądziku. Przypuszcza się, że nadmierne wydzielanie łoju i rogowacenie ujść mieszków włosowych mogą być cechami dziedziczonymi. Jeżeli oboje rodzice chorowali na trądzik, to prawdopodobieństwo, że ich dziecko również zachoruje, wynosi powyżej 50%.
Stres jest istotnym, ale nie do końca poznanym czynnikiem zaostrzającym przebieg choroby. Jego wpływ zapewne jest połączony z wyrzutem steroidów nadnerczowych, które wpływają na czynność gruczołów łojowych. Do zaostrzenia zmian trądzikowych dochodzi jedynie u części chorych, wyłącznie po pewnych produktach (czekolada, kakao, marynaty, przyprawy). Nasilenie łojotoku i trądziku następuje pod wpływem nikotyny. Z kolei umiarkowane kąpiele słoneczne u większości chorych wydają się korzystne.
Wykwity trądzikowe podzielić można na niezapalne (zaskórniki otwarte i zamknięte) oraz zapalne (grudki, krosty, guzy, cysty i torbiele ropne).
W przypadku łagodnych postaci wystarczy jedynie leczenie miejscowe. Natomiast w ciężkich przypadkach stosuje się leczenie skojarzone - zewnętrzne i ogólne. Leczenie ogólne trądziku obejmuje antybiotykoterapię, leczenie hormonalne, pochodne witaminy A, rzadziej kortykosteroidoterapię, niesterydowe leki przeciwzapalne, sporadycznie szczepionki i autoszczepionki.
Celem leczenia trądziku jest:
- zapobieganie nadmiernemu rogowaceniu przymieszkowemu,
- zahamowanie rozwoju Propionibacterium acnes,
- zmniejszenie łojotoku.
Leczenie trądziku może trwać długo, a w przypadku umiarkowanej postaci może trwać nawet 4-6 lat.
W ciężkich postaciach trądziku leki miejscowe należy kojarzyć z terapią ogólną. Po zakończeniu terapii doustnej bardzo ważne jest stosowanie podtrzymującej terapii miejscowej.
Do leczenia ogólnego trądziku zalicza się antybiotykoterapię, leczenie hormonalne, pochodne witaminy A, rzadziej kortykosteroidoterapię, niesterydowe leki przeciwzapalne, sporadycznie szczepionki i autoszczepionki.
Powrót do listy